Ο κόσμος χάνεται και...

Διάβαζα χθες στις κυριακάτικες εφημερίδες ιστορίες επιφανών συμπολιτών μας σχετικά με το πως απέκτησαν το εισιτήριό τους για τη συναυλία της Madonna. Από τις δραματικές αυτές και γεμάτες αλήθειες ιστορίες ξεχώρισα αυτή του στυλίστα κ. Κωνσταντίνου Κασπίρη.

Ο ως άνω κύριος, όπως πληροφορήθηκα έμπλεος συγκίνησης, για να προμηθευτεί το εισιτήριό του έβαλε κάποιον να στηθεί στην ουρά, αν θυμάμαι καλά από τις 8 το πρωί, για να φτάσει κοντά στο ταμείο περί τις 12. Όταν ο βοηθός εκπλήρωσης του επιφανούς στυλίστα έφτασε κοντά στο ταμείο, πήρε τηλέφωνο τον ίδιο τον εντολέα του για να έρθει εκείνος να περιμένει τα τελευταία μέτρα της ουράς, καθώς όπως επεσήμανε στην εξομολόγησή του, «αν δεν περιμένεις και λίγο στην ουρά, πως θα νιώσεις τη συναυλία;».

Οι σοφές ρήσεις και η εξιστορούμενη ανθρώπινη στιγμή μού θύμισαν το πόνημα του εγκρίτου Ευάγγελου Λεμπέση με τον εύγλωττο τίτλο «Η επαναστατική μάζα και η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω σύγχρονω βίω», από όπου και το απόσπασμα που ακολουθεί:

(...) Το πρόβλημα των βλακών δεν είναι εν τούτοις απλούν όταν ληφθή πρώτον ύπ΄ όψιν η στερεά και απολύτως αναγκαία θέσις, ήν ούτοι επαξίως κατέχουν εν τω κοινωνικώ διαφορισμώ. (...) Πόσον ευεργετική διά την κοινωνίαν είναι η ομάς αύτη είναι περιττόν να τονισθή, διότι άνευ αυτής δεν θα υπήρχεν εκμετάλλευσις και άνευ εκμεταλλεύσεως δεν θά υπήρχε πολιτισμός. Εις δε την γλώσσαν του κοινωνικού διαφορισμού: Άνευ αυτής δεν θα υπήρχε διαφορισμός, διότι αντί της ανισότητος, θα υπήρχεν ισότης, έστω και εκ των άνω, δηλαδή θα ήσαν όλοι ευφυείς, όπερ από της απόψεως του διαφορισμού το αυτό: ως να ήσαν όλοι βλάκες• διότι ο διαφορισμός απαιτεί ρητώς και ευφυείς και βλάκας, περικοπτωμένων δε οιονδήποτε εκ των δύο τούτων σκελών του, αίρεται ολόκληρος.

Με τις υγειές μας.