Θα' ρθω βράδυ "τοίχο- τοίχο"
Το ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο χτυπά την πόρτα της παγκοσμιοποίησης και των προκλήσεων της ανταγωνιστικότητας. Πως; Με εξειδίκευση, πολυπολιτισμικότητα και... εχεμύθεια.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Από την κατάρρευση της ελληνικής βιομηχανίας στα μέσα της δεκαετίας του 1980- αν πούμε ότι είχαμε ποτέ βιομηχανία- η χώρα αναγκάστηκε να αναπροσδιορίσει το θεωρητικό πλαίσιο της ιδεατής οικονομικής της ανάπτυξης.
Με τις ευρω-επιδοτήσεις της αγροτικής παραγωγής να ακολουθούν φθίνουσα πορεία, λίγα μόλις χρόνια αργότερα φάνηκε ότι πέραν της ναυτιλίας, το μόνο στοιχείο στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί η ελληνική ανάπτυξη ήταν ο τουρισμός. Και μάλιστα όχι ο οποιοσδήποτε τουρισμός, αφού τέτοιον διέθεταν και η Ισπανία, η Τουρκία και άλλες παρεμφερείς γεωγραφικά χώρες, αλλά ο εξειδικευμένος τουρισμός.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η ελληνική οικονομία τιμήθηκε με έναν ακόμη μοχλό ανάπτυξης. Το φθηνό εισαγόμενο εργατικό δυναμικό. Φάνηκε τότε ότι το μεγάλο στοίχημα, που άλλωστε ίσχυε για όλη σχεδόν την Ευρώπη, ήταν η ομαλή ενσωμάτωση στην παραγωγή των νέων «χεριών».
Αυτά πέρασαν εν ριπή οφθαλμού από το μυαλό του Ιοβόλου, αφότου ο θαυμασμός για το επιχειρηματικό μοντέλο, που εύγλωττα περιγράφει η παρακείμενη φωτογραφία, άφησε χώρο για κάτι τέτοιο.
Εφιστώ την προσοχή σας κατ΄αρχάς στην περιγραφή της επιχείρησης: «Gay Ταβερνάκι». Όχι «ταβερνάκι» απλώς ή έστω «gay friendly ταβερνάκι». Αν αυτό δεν είναι εξειδίκευση παρεχόμενων υπηρεσιών, τι είναι;
Κατά δεύτερον, σας επισημαίνω την προβολή των ιδιαίτερων και εναλλακτικών φυσικών χαρακτηριστικών του εργατικού προσωπικού της επιχείρησης που σαν δείγμα κατάργησης οποιωνδήποτε διακρίσεων, περιλαμβάνεται στη διαφημιστική μαρκίζα του καταστήματος: «Μελαχροινοί σερβιτόροι- μαύρος σεφ».
Η υπόσχεση για "εχεμύθεια" στο τέλος απλώς ολοκληρώνει περίφημα αυτό το μικρό αριστούργημα του marketing.
Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο, που παραπέμπει στην πανέξυπνη κίνηση του δημάρχου της Τήλου- στην οποία παρεπιμπτόντως- μαθαίνω- δεν υπάρχει δωμάτιο ούτε για δείγμα.
Με τις ευρω-επιδοτήσεις της αγροτικής παραγωγής να ακολουθούν φθίνουσα πορεία, λίγα μόλις χρόνια αργότερα φάνηκε ότι πέραν της ναυτιλίας, το μόνο στοιχείο στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί η ελληνική ανάπτυξη ήταν ο τουρισμός. Και μάλιστα όχι ο οποιοσδήποτε τουρισμός, αφού τέτοιον διέθεταν και η Ισπανία, η Τουρκία και άλλες παρεμφερείς γεωγραφικά χώρες, αλλά ο εξειδικευμένος τουρισμός.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η ελληνική οικονομία τιμήθηκε με έναν ακόμη μοχλό ανάπτυξης. Το φθηνό εισαγόμενο εργατικό δυναμικό. Φάνηκε τότε ότι το μεγάλο στοίχημα, που άλλωστε ίσχυε για όλη σχεδόν την Ευρώπη, ήταν η ομαλή ενσωμάτωση στην παραγωγή των νέων «χεριών».
Αυτά πέρασαν εν ριπή οφθαλμού από το μυαλό του Ιοβόλου, αφότου ο θαυμασμός για το επιχειρηματικό μοντέλο, που εύγλωττα περιγράφει η παρακείμενη φωτογραφία, άφησε χώρο για κάτι τέτοιο.
Εφιστώ την προσοχή σας κατ΄αρχάς στην περιγραφή της επιχείρησης: «Gay Ταβερνάκι». Όχι «ταβερνάκι» απλώς ή έστω «gay friendly ταβερνάκι». Αν αυτό δεν είναι εξειδίκευση παρεχόμενων υπηρεσιών, τι είναι;
Κατά δεύτερον, σας επισημαίνω την προβολή των ιδιαίτερων και εναλλακτικών φυσικών χαρακτηριστικών του εργατικού προσωπικού της επιχείρησης που σαν δείγμα κατάργησης οποιωνδήποτε διακρίσεων, περιλαμβάνεται στη διαφημιστική μαρκίζα του καταστήματος: «Μελαχροινοί σερβιτόροι- μαύρος σεφ».
Η υπόσχεση για "εχεμύθεια" στο τέλος απλώς ολοκληρώνει περίφημα αυτό το μικρό αριστούργημα του marketing.
Αθάνατο ελληνικό δαιμόνιο, που παραπέμπει στην πανέξυπνη κίνηση του δημάρχου της Τήλου- στην οποία παρεπιμπτόντως- μαθαίνω- δεν υπάρχει δωμάτιο ούτε για δείγμα.
