Εδώ είναι βαλκάνια. Είναι παίξε- γέλασε

Από τη μεταπολίτευση και μετά όταν ως λαός, και ελέω Ανδρέα, ανακαλύψαμε τον «τρίτο δρόμο για το σοσιαλισμό» μας κατατρύχει το σουηδικό μοντέλο.

Οι υπηρεσίες υγείας, η σχεδόν εθελοντική καταβολή των φόρων, η κοινωνική πρόνοια, οι διετείς γονικές άδειες και μύρια όσα άλλα αποτελούν το μεγάλης κλίμακας «καρότο» ημών των νοτιοευρωπαίων για να μην χάνουμε την πίστη μας στο κράτος- έστω στην ιδεατή του μορφή.

Σε μικρότερη, πιο καθημερινή, κλίμακα η «Σουηδία» είναι ταυτόσημη του πολιτισμού:

- «Της είπα να χωρίσουμε γιατί είμαι ερωτευμένος με άλλη».
- «Και εκείνη τι σου είπε;».
- «Ότι εάν είμαι σίγουρος πως έχω κάνει τις επιλογές μου, εκείνη δεν πρόκειται να με εκβιάσει συναισθηματικά για να αλλάξω γνώμη».
- «Τι λες ρε παιδί μου η Καίτη; Τόση Σουηδία;».

Σε πλείστες όσες περιπτώσεις η συμπαθής κατά άλλα χώρα του βορά με το μεγάλο ποσοστό αυτοκτονιών, είναι το πρότυπο που ποτέ δεν θα κατακτήσουμε για την ευρωπαϊκότητα. Βέβαια, δεν ξέρω πόσο "ευρωπαϊκή" βρήκατε εσείς την κίνηση του Σουηδού πατέρα, του οποίου το παιδί δεν προσεκλήθη σε παιδικό πάρτυ, να προσφύγει στη δικαιοσύνη. Εγώ πάντως τη βρίσκω λίγο αγχωτική.

Φαντάζεστε τους πιτσιρικάδες να διασκεδάζουν έχοντας στα χέρια την δικαστική απόφαση που τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν κάτι τέτοιο; Ίσως έναν δικαστικό επιμελητή να επιβλέπει την όλη διαδικασία του πάρτυ, φροντίζοντας να μην μείνει ο δικαιούχος εκτός κάποιου «πηγαδιού»; Ή ένας αστυνομικός να απαγορεύει σε κάποια κοριτσάκια να μην θέλουν να χορέψουν με κάποια αγοράκια;

Και η ανατροφή που φτιάχνει χαρακτήρες; Δεν θα παίζει κανένα ρόλο; Το πιτσιρίκι που κάνει θυσίες για να είναι συμπαθές και δημοφιλές θα έχει την ίδια τύχη με το μουντρούχικο που δεν δίνει ποτέ πάσες;

Που πρέπει να τελειώνει η λαχτάρα για «δημοκρατικότητα» και από ποιο σημείο και μετά αρχίζει να μας πιέζει; Μπορούμε να έχουμε άποψη επ’ αυτών ή ως «wanna be Σουηδοί» θα πρέπει πρώτα να ψηφίσουμε ή να αντιδικήσουμε ενώπιον δικαστηρίων;