Μίλα μπάλα

Μετά την επικράτηση της ισπανικής φαντασίας επί του γερμανικού ορθολογισμού, όπως θα έλεγε ένας διανοουμενίζων σπορτκάστερ κι αφού η Ισπανία έκανε άλλο ένα εντυπωσιακό βήμα μακριά από τη ρετσινιά του λούζερ μετά το μουντομπάσκετ του 2006, θέλω να βγάλω από μέσα μου μια τεράστια απορία.

Από πότε η εντόπια αριστερίζουσα διανόηση κι η ομήγυρη της εναλλακτικής κουλτούρας ασχολείται τόσο παθιασμένα με το ποδόσφαιρο; Όχι κάποιο άλλο σπορ, αλλά αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο.

Το άθλημα, δηλαδή, όπου ανθεί περισσότερο απ' οπουδήποτε η οπαδική βία και το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο. Μικρά παιδιά στρατολογούνται απ' την Αφρική και τη Λατινική Αμερική κι αναθρέφονται σε ευρωπαϊκό έδαφος ως ποδοσφαιριστές-φασόν. Ελάχιστοι κάνουν μεγάλη καριέρα. Τι γίνονται οι υπόλοιποι;

Ποιος νοιάζεται μωρέ... Το ποδόσφαιρο ενώνει τους λαούς, συμβάλλει στην κατανόηση της διαφορετικότητας, κάνει τους άστεγους ανθρώπους με αυτοπεποίθηση κλπ κλπ. Το έχουν αποθεώσει κι απενοχοποιήσει άλλωστε όλοι οι τρέντι λατινοαμερικάνοι συγγραφείς.

Την καλύτερη όμως έκφραση του κενού νοήματος γεροντοέρωτα των ανθρώπων του πολιτισμού με το ποδόσφαιρο, τη βρήκα σε περιοδικό τύπου art & fashion σ' ένα άρθρο-ανακοίνωση κάποιου είδους σύμπραξης της Nike με τον κόσμο της τέχνης: Το ποδόσφαιρο και η τέχνη έχουν ένα κοινό. Προκαλούν συναισθήματα.

Κατεβαίνοντας για μια πεντάλεπτη στάση για ριζόγαλο απ' το τρένο της κοινοτοπίας, ο καθένας μπορεί να δει ότι αυτό είναι κοινό σημείο πολλών πραγμάτων, πέραν της τέχνης και του ποδοσφαίρου, αλλά δεν έχει σημασία. Όπως μαθαίνουμε λίγο πιο κάτω, η σύμπραξη αυτή έχει ως αποστολή ν' ανακαλύψει πως αυτά τα συναισθήματα μπορούν να εξελιχθούν και να συνυπάρξουν!!!

Εντάξει, ένα κείμενο-διαφήμιση δεν αποτελεί σοβαρό αντικείμενο κριτικής, αφού ο σκοπός του είναι γνωστός κι ο αντίκτυπος στη ζωή μας αμελητέος. Αποτελεί όμως μια ένδειξη του πόσο δύσκολο είναι να εξηγήσεις με “δικά σου λόγια” τι είναι αυτό που κάνει κάτι συγκεκριμένο και ορισμένο, όπως πχ το ποδόσφαιρο, ιδιαίτερο.

Γιατί μας αρέσουν τα πράγματα που μας αρέσουν; 9 στις 10 φορές είναι αδύνατο να το εξηγήσουμε ικανοποιητικά σε κάποιον άλλο κι όμως προσπαθούμε διαρκώς μέσα από ατέλειωτα λόγια ή κείμενα, γεμάτα από κοινοτοπίες και λογοτεχνισμούς να στρογγυλέψουμε και να ωραιοποιήσουμε το αντικείμενο του ενδιαφέροντός μας, μπας και πάρουμε τελικά τη συγκατάβαση του άλλου ή, ακόμα καλύτερα, καταφέρουμε να τον προσυλητίσουμε στην ασήμαντη λατρεία μας.

Θυμάμαι πριν δυο χρόνια, επί μουντιάλ, που μια επισκέπτρια του σπιτιού μας εισέβαλλε στο δωμάτιό μου την ώρα που έβλεπα κάποιον, μάλλον ασήμαντο, αγώνα και μου είπε: Βλέπεις ποδόσφαιρο; Γιατί;

Τι γιατί; Έτσι.