“Προσγειώθηκε” ο “Γύπας”

Ομολογώ ότι, αν και τις θεωρώ κοιτίδες της νεοελληνικής υπερβολής, διαβάζω αθλητικές εφημερίδες. Που και που. Εκτός απ' το καλοκαίρι. Όταν διαβάζω μανιωδώς, αφήνομαι δηλαδή να παρασυρθώ απ' τα κύματα ευφορίας που προκαλεί η πομπώδης, αμετροεπής, ακατάσχετη φλυαρία που λέγεται μεταγραφολογία.

Η οποία αποτελεί μέρος ενός αναντικατάστατου τριπτύχου: κατάστρωμα, φραπές και μεταγραφολογία. Εντάξει, το κατάστρωμα μπορεί ν' αντικατασταθεί με μπιτς-μπαρ, ουζερί, μπαλκόνι ή όποιο μέρος θέλει ο καθένας κι ο φραπές με μπίρα, ούζο, ρετσίνα ή καπουτσίνο φρέντο, εδώ που έχουμε καταντήσει, αλλά το τρίτο κομμάτι είναι ρητώς ακλόνητο.

Είμαι ονοματολάγνος. Έχω μια εμμονή με το να διαβάζω λίστες με ονόματα και να συγκρατώ χωρίς κόπο πολλά απ' αυτά. Οι καλοκαιρινές εφημερίδες είναι γεμάτες από καινούργια ονόματα. Το χειμώνα απλά αναμασούν όσα πουλάνε ή αφορούν τους πολλούς. Το καλοκαίρι όμως ψάχνουν διαρκώς για καινούργια, τα οποία στολίζουν με λέξεις όπως ο “γύπας”, το “βέλος”, ο “στρατηγός” και με φωτογραφίες από πανηγυρισμούς ή δυναμικές προσωπικές μονομαχίες.

Ποιο όνομα θ' ακούω και το χειμώνα λίγο μ' ενδιαφέρει. Ρουφάω την πληροφορία κι επικοινωνώ με τους άλλους μεταγραφολόγους, απλά, πετώντας στον αέρα ονόματα και τη σχετική γκριμάτσα αντί ολοκληρωμένων προτάσεων.

Θέλω να ζήσω το μύθο μου. Είναι καλοκαίρι και δικαιούμαι να παραμυθιάζομαι. Το Σεπτέμβρη θ' αρχίσει το πρωτάθλημα και όλα θα έρθουν στη θέση τους. Η πραγματικότητα, 9 στις 10 φορές, δεν είναι γκλαμουράτη ούτε ιδιαίτερα συναρπαστική. Οι αβάσιμες, ριψοκίνδυνες υποθέσεις και η παραφιλολογία γύρω απ' τη νέα χρονιά και την πορεία ομάδων και παικτών είναι.

Όλα είναι όμορφα στην περίοδο της μεταγραφολογίας. Η ελπίδα και η αισιοδοξία παίρνουν μορφή παραληρήματος, οι δηλώσεις μιλούν για το καλύτερο δυνατό, όλοι είναι σίγουροι πως θα σκίσουν. Μπαίνω κι εγώ στο κλίμα της αισιοδοξίας απ' το τσάμπιονς λιγκ μέχρι τη Δ' εθνική κατηγορία.

Μετά το δεκαπενταύγουστο θα κλείσω την εφημερίδα και θα κόψω το φραπέ -πίνω μόνο τη συγκεκριμένη περίοδο. Ότι κι αν γίνει εγώ έζησα την καλύτερη εκδοχή του. Κι όπως τραγούδησαν κάποτε κάποιοι στο γήπεδο της Ξάνθης: Κουρού, κουρού... κουρού, κουρού... και μια ζαμπόν-κασέρι... Πανόπουλος θα φέρει εδώ... ένα μεγάλο αστέρι!