Το λυκόφως των ειδώλων (;)

Ο Σημίτης ιδιαιτέρως συμπαθής δεν ήταν ποτέ σε κανέναν. Τα προσωνύμια που του είχε χαρίσει η σάτιρα το αποδείκνυαν: «Κινέζος», «λογιστής», «τάπερμαν»... Αποτελούσε όμως κάτι σαν «έρμα» σε ό,τι αφορά την άποψή μας για τους πολιτικούς. Μας φαινόταν λίγο μίζερος, λίγο βαρετός, λίγο στριμμένος, λίγο μανιακός με την τάξη, με τη νομιμότητα και τον καθωσπρεπισμό.

Εδινε την εντύπωση αυτού που απαξιωτικά καλούμε «σοβαρός». Ήταν- με δυό λόγια- όχι «σαν εμάς» και άρα θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά, που θεωρούμε ως λαός ότι δε μπορεί να κάνει κανείς.

Τη γουστάρει τη μεγαλοστομία του ο Έλληνας. Γουστάρει ο αρχηγός του να έχει μπλα μπλα, να του πουλά παραμύθι, να του πουλά μύθο, να του πουλά «μαγκιά» και καπατσοσύνη. Η εικόνα του Πρωθυπουργού Σημίτη τον έμαθε να εκτιμά και τη δουλειά. Και ας μην αγάπησε ποτέ το μάθημα αυτό.

Αυτά προ Τσουκατιάδας, βέβαια. Γιατί με την ομολογία Τσουκάτου- του άλλοτε «νούμερο 2» των ετών Σημίτη, περί διαμεσολάβησης για είσπραξη χορηγίας από τη Siemens οι διακηρύξεις του «τίμιου και εργατικού λογιστή» περί εντιμότητας και διαφάνειας, πήγαν ένα μικρό περίπατο.

Δε μπορώ να πω ότι λυπήθηκα για τις φρούδες ελπίδες. Αλλά αυτή η (τελικά όντως) γενικευμένη σήψη μου φέρνει λίγο αναγούλα. Και πιθανότατα μάλλον θα εξακολουθήσει να μου προκαλεί τέτοια συναισθήματα μέχρι να συνειδητοποιήσω αναγνωρίσω ότι αν δεν αλλάξει το ίδιο το πολιτικό σύστημα, μόνο τέτοια πράγματα θα συμβαίνουν.

Είτε τα παίρνουμε χαμπάρι, είτε όχι.