Κάποιο άγαλμα που μ' είδε

Μου είναι λίγο δύσκολο να χωνέψω, το γιατί κάποιος που φιλοτεχνεί μια προτομή επιλέγει να της βάλει γυαλιά. Υποθέτω ότι η απάντηση είναι προφανής. Επειδή έτσι συνηθίσαμε να βλέπουμε τον μακαρίτη, έτσι τον θυμόμαστε κι έτσι κυκλοφορούσε δημοσίως, βρε αδερφέ. Ε, λοιπόν, όχι. Δεν είναι έτσι. Εκτός κι αν τα γυαλιά ήταν στυλιστική επιλογή του ιδίου και μάλιστα είχε επιλέξει γυαλιά χωρίς τζάμι, όπως δηλαδή εκείνα που οι γλύπτες βάζουν τελικά στ' αγάλματά τους. Πράγμα πολύ απίθανο για μητροπολίτη, συγγραφέα, οπλαρχηγό ή πατέρα του έθνους. Αν στο μέλλον κοσμούν τις πλατείες με στυλίστες και δευτεροκλασάτους σελέμπριτιζ το συζητάμε πάλι.

Τα γυαλιά είναι κάτι που έχει να κάνει με τις εν ζωή ανάγκες του εκάστοτε τιμώμενου. Τα φορούσε, προφανώς, για να βλέπει καλύτερα και όχι για να τον θυμούνται μ' αυτά. Ούτε νομίζω να τα πήρε μαζί του στον αγύριστο, όπου, έτσι κι αλλιώς, μυωπίες, πρεσβυωπίες και τ' άλλα δεινά θεραπεύονται αυτομάτως. Η γνήσια εικόνα ενός ανθρώπου, τουλάχιστον του προσώπου του, δεν επιδέχεται αξεσουάρ ή άλλα παρελκόμενα, που μπορεί να διευκολύνουν τον καλλιτέχνη στην επίτευξη της ομοιότητας, αλλά κάνουν το αποτέλεσμα αδικαιολογήτως αστείο. Πόσο μάλλον που δεν έχουν και τζάμι, απέχουν δηλαδή παρασάγκας απ' τον επιθυμητό ρεαλισμό.

Απ' την άλλη, αν η δουλειά γίνεται από φωτογραφίες, μοιραίο είναι ο γλύπτης να μην ψάξει και πολύ σχολαστικά για κάποια, όπου φαίνονται τα μάτια του μοντέλου. Κι αν βάλει τζάμι; Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ο τιμώμενος θα μοιάζει με πράκτορα της ΚΥΠ ή τυφλό κι αυτό δε βοηθά ιδιαίτερα την υστεροφημία του.

Τελικά, κάτι παραπάνω ξέρει ο καλλιτέχνης. Βλέπω ήδη μπροστά μου την προτομή του Ζάχου Χατζηφωτίου... ποιος θα τον γνώριζε χωρίς τα γυαλιά του;