Η γκρίνια που έχουμε ανάγκη

Το βράδυ της Τρίτης βρέθηκα και εγώ μαζί με έξι στους δέκα Έλληνες μπροστά σε μία τηλεόραση, να βλέπω τις προσπάθειες της Εθνικής Ελλάδας για αξιοπρεπή παρουσία στη διοργάνωση που επέτρεψε στην Ελλάδα να μην νιώθει μόνο ντροπή για την ποδοσφαιρική της ιστορία.

Από τη βεράντα του διπλανού σπιτιού, άκουγα τις ευχές των τηλεθεατών και την χαλαρή επιθυμία τους να φάει γκολ η Εθνική. Φαντάζομαι όχι γιατί υποστήριζαν πραγματικά την ομάδα της Σουηδίας, αλλά γιατί φαίνεται πιο σωστό, ακόμα και σε εμάς τους ίδιους, να "τιμωρηθούμε" για την αλλαζονεία μας να διανοηθούμε ότι μπορεί τσάτρα- πάτρα να έχουμε ξανά ανάλογη παρουσία όπως εκείνη την προ τετραετίας.

Εν ολίγοις, κατάλαβα ότι ασχέτως των πανηγυρισμών για τις επιτυχίες, οι Έλληνες ως λαός νιώθουν πιο άνετα με τη γκρίνια τους παρά με οτιδήποτε άλλο.

Όχι πως δεν τα ξέραμε, αλλά είναι πάντα εντυπωσιακό να παρατηρεί κανείς πόσο γρήγορα στήνονται τα λαϊκά δικαστήρια σε αυτή τη χώρα, κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της. Εξίσου εντυπωσιακό είναι να παρατηρήσει κανείς ότι εν ονόματι της εκάστοτε "εθνικής" αποτυχίας- ακόμα και αν αυτή είναι η χαμηλή θέση στη Eurovision, η δυσαρέσκεια για το κακό αποτέλεσμα είναι δυσανάλογη της σημασίας που αυτό έχει στην καθημερινότητα του δυσαρεστημένου.     

Δεν διαφωνώ με όσους ισχυρίζονται ότι αυτές οι γενικεύσεις περί τα γενικά χαρακτηριστικά των λαών είναι, ως ανιστόρητες, αφελείς. Ελπίζω να μην διαφωνήσουν και αυτοί μαζί μου όμως, ότι είναι σαγηνευτικές!

Ετσι- μετά από αυτή την κάθαρση- νιώθω ότι δικαιούμαι να πω πως ίσως, ως Έλληνες, αυτή η αμφισβήτηση να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζονται οι διεθνείς ποδοσφαιριστές: Να πρέπει να τους έχουν ξεγραμμένους για να αποδώσουν. Να μην είναι κανενός είδους φαβορί, για να λάμψουν.