Από μικρό κι από Iνδό

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, βρήκα μια συνέντευξη του Iνδού σκηνοθέτη Κισάν Σρικάντ. Στην ερώτηση “Αντιλαμβάνεσαι την κάμερα ως κοινωνικό όπλο ή επικεντρώνεσαι περισσότερο στο αισθητικό αποτέλεσμα” ο Σρικάντ απαντά, “Χρησιμοποίησα την κάμερα ως κοινωνικό όπλο, στην επόμενη όμως ταινία μου θα δώσω βαρύτητα στο αισθητικό αποτέλεσμα.”

Ο λόγος που ανησύχησα όταν διάβασα τη συνέντευξη είναι ότι ο σκηνοθέτης είναι μόλις 12 χρονών. Κι όταν ακούω 12χρονα να μιλάνε σαν ενήλικοι επαγγελματίες ανησυχώ για το τι θα λένε σε 10 χρόνια από τώρα. Πιο πολύ όμως ανησυχώ όταν βλέπω ενήλικους επαγγελματίες να γράφουν και να σκηνοθετούν σα 12χρονα, όπως ο, επίσης ινδός, Μάικλ Νάιτ Σιάμαλαν στις δυο τελευταίες του ταινίες με τις οποίες θα γελούσαν ακόμα κι οι ιερές αγελάδες, που πιθανότατα μπαίνουν στο σινεμά χωρίς εισιτήριο...