Sex and the Euro (2008)

Πρόκειται προφανώς για σατανική σύμπτωση. Για έργο ενός αβυσσαλέου μυαλού. Όχι, δεν αναφέρομαι στις τυχαίες (;) δοσοληψίες της Siemens με τον Κυριάκο, το δεξί χέρι της Ντόρας και το ίδρυμα Μητσοτάκη. Αναφέρομαι στην κυκλοφορία στις ελληνικές αίθουσες της ταινίας "Sex & the City", σχεδόν ταυτοχρονα με την έναρξη του Euro 2008!

Το θέμα δεν έχει περάσει απαρατήρητο, αφού στα επικριτικά σχόλια του ανδρικού πληθυσμού για την ποιότητα του θεάματος που αποτελεί η κινηματογραφική μεταφορά της ταινίας, οι γυναίκες μπορούν πλέον να τους καταμαρτυρούν τη ματαιότητα του να βλέπει κανείς ποδόσφαιρο.

Ο Ιοβόλος νιώθεί ότι πρέπει να πάρει μέρος στη μάχη αυτή των φύλων αν και πρέπει να παραδεχτεί, πως ούτε ένας δεν του το έχει ζητήσει. Όταν προ ετών είχα τυχαία δει μισό επεισόδιο του Sex & the City σκέφτηκα δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι ήταν ένα δημιούργημα που στον τομέα που το ενδιέφερε, ήταν αναμφισβήτητα καλοσχεδιασμένο και επιτυχημένο. Δεύτερον, ότι αυτός ο τομέας δε με ενδιέφερε καθόλου.

Αναμειγνύοντας τα δύο αυτά δεδομένα τηλεφώνησα σε μια φίλη- τη σημερινή μέλλουσα μητέρα του βαφτιστηριού μου- υποδεικνύοντάς της την εκπομπή και συνοδεύοντας την πρόταση με την πρόβλεψη ότι θα της αρέσει. Ουδέν αστοχότερον.

Λίγες ημέρες μετά με πήρε σχεδόν εν εξάλλω και δηκτικά μου εξήγησε ότι εκείνη και οι φίλες της δεν κατανάλωναν το 90% του χρόνου τους μιλώντας για το μέγεθος του ανδρικού μορίου και το πως θα γίνει «να τους κάτσει» ο ένας ή ο άλλος γκόμενος.

Σοκαρίστηκα. «Λες να έχω υποτιμήσει την ίδια την ποιότητα της γυναικείας φύσης;», σκέφτηκα. Βέβαιος για το αντίθετο, είδα άλλο ένα επεισόδιο της σειράς και κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Δεν θα ήθελα να έχω φίλες που τους αρέσει η εν λόγω σειρά. Αυτή η βυσσοδομία με σκοπό την αισθηματική αποκατάσταση, χωρίς μάλιστα να γίνεται και καμία κουβέντα για τα καθημερινά προβλήματα διαβίωσης, μου φάνηκε μίζερη. Μου φάνηκε λίγο Cosmopolitan.

Στον αντίποδα, οφείλω να ομολογήσω πως ούτε φίλους που να είναι τρελοί με το ποδόσφαιρο ήθελα ποτέ να έχω. Αλλά σε αυτό, ο Ιοβόλος στάθηκε λιγότερο τυχερός. Δε μετανιώνει όμως αφού δίπλα τους έμαθε να εκτιμά έναν καλό αγώνα- όταν τον βρίσκει- και να περνά καλά βλέποντας «22 ιδρωμένους ημίγυμνους άντρες να κυνηγούν μια μπάλα» κατά την απαξιωτική ρήση ενός άλλου φίλου που έμεινε αλώβητος από τις γητείες της στρογγυλής θεάς.

Καταλήγοντας, θέλω τα μνημονεύσω τον τίτλο ενός παλαιότερου τεύχους του Cosmopolitan (τα καλοκαίρια πάντα διασκεδάζω αφάνταστα αγοράζοντας ένα τεύχος για τις διακοπές μου), που αν μη τι άλλο, γεφυρώνει τα χάσματα: «Παίξε τη μπάλα που ξέρεις...», συνιστούσαν με νόημα οι συντάκτες του γυναικείου περιοδικού στις αναγνώστριες.


Υ.Γ. Για τους ορεξάτους, υπάρχει εδώ ένα εξαιρετικό άρθρο του Αντώνη Πανούτσου που στο πρώτο του μισό μιλάει ακριβώς για το θέμα μας.