Η εναλλακτικότητα δεν ταιριάζει στους προέδρους

Με εντύπωση παρακολουθώ επί αρκετούς μήνες διάφορους συμπολίτες μας, αλλά και άλλους αισιόδοξους ανά τον κόσμο, οι οποίοι θεωρούν ότι η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στο θρόνο των ΗΠΑ θα αλλάξει άρδην το τοπίο της διεθνούς πολιτικής μεταμορφώνοντας την υπερδύναμη σε πυλώνα πολιτισμού και σε φιλειρηνικό μπροστάρη.

Ο «εναλλακτικός» κ. Ομπάμα λοιπόν την επόμενη ημέρα μετά την εξασφάλιση του χρίσματος του Δημοκρατικού κόμματος, μιλώντας σε εβραϊκό κοινό διαβεβαίωσε ότι "το Ισραήλ δεν θα θιγεί στο ελάχιστο" σε περίπτωση εκλογής του, καθώς και ότι πιστεύει "σε μια αδιαίρετη Ιερουσαλήμ". Παρά τις ανά τον κόσμο διαμαρτυρίες των Παλαιστηνίων, δεν θα σταθώ στην ουσία του μεσανατολικού- τουλάχιστον όχι σε αυτό εδώ το ταπεινό σχόλιο.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι οι αφελείς αυτοί που θεωρούν πως τα πράγματα θα είναι καλύτερα επειδή ο Ομπάμα είναι αραβικής καταγωγής ή επειδή είναι μαύρος ή οτιδήποτε τέτοιο, απλώς πρέπει να εθελοτυφλούν έναντι των όσων η ιστορία μας έχει δείξει για το πως λειτουργούν τα πράγματα στον λευκό Οίκο.

Μού θυμίζουν δε τη γιαγιά μου που λόγω ηλικίας είχε προλάβει και τον Κέννεντυ και μου έλεγε πόσο καταπληκτικός Πρόεδρος ήταν- λες και ήξερε.

Αλίμονο αν επετρέπτο να καταστή πρόεδρος των ΗΠΑ κάποιος που θα άλλαζε ουσιαστικά τα όσα οι ΗΠΑ κάνουν. Θα ήταν η απόδειξη ότι το σύστημα δεν δουλεύει. Και τέτοιοες ενδείξεις ακόμα δεν έχουμε.

Δε μπορώ ακόμα να μη θυμηθώ τη φοβερή ατάκα που διάβασα στην κριτική του βιβλίου του Άλαν Γκρίνσπαν, του επί σειρά ετών προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ: "Κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται να είναι Πρόεδρος των ΗΠΑ, όποιος είναι πρόθυμος να κάνει όλα αυτά που απαιτούνται για να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ".