Πριν από κανένα χρόνο είχα διαβάσει μια ελαφριά είδηση, στην πρώτη σελίδα του Yahoo!, για τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στον κόσμο.
Είναι, έλεγε, οι κάτοικοι μιας χώρας που λέγεται Βανουάτου, ένα σύμπλεγμα νησιών κάπου στον Ειρηνικό, όπου ζουν κι οι τελευταίοι οπαδοί της λατρείας του πρίγκηπα Φίλιππου Ελλάδας και Δανίας!
Γιατί; Σύμφωνα με έναν αμφιλεγόμενο δείκτη “ευ-ζειν”, μιας αμφιλεγόμενης περιβαλλοντικής οργάνωσης, οι άνθρωποι εκεί δεν έχουν τις σκοτούρες του δυτικού ανθρώπου, όπως ρεύμα, τρεχούμενο νερό, τηλέφωνο κλπ. Με λίγα λόγια, εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, βαδίζουμε από την απόλυτη ευτυχία του ανθρώπου των σπηλαίων στην απόλυτη δυστυχία του σημερινού “πολιτισμένου” ανθρώπου.
Η είδηση επανεμφανίστηκε στα προχθεσινά ΝΕΑ, με τη μαρτυρία ενός ευτυχισμένου Βανουατουανού, ο οποίος δηλώνει ότι δε χρειάζεται χρήματα άρα δεν τα επιδιώκει, παρ' όλ' αυτά χρησιμοποιεί απόβλητα του δυτικού καταναλωτισμού, όπως σπασμένες σημαδούρες, για να φτιάξει μπολ φαγητού!
Δεν αμφιβάλλω, ότι ο συμπαθής Βανουαταίος είναι ευτυχισμένος. Αν το δηλώνει δεν έχω κανένα σκοπό να το αμφισβητήσω. Είναι όμως απείρως γελοία η δική μας αφέλεια, με την οποία μυθοποιούμε κάθε πρωτόγονη κατάσταση, λες και είναι δυνατόν να τα σβήσουμε όλα και να γυρίσουμε πίσω σε μια ζωή με τις μίνιμουμ ευθύνες κι επιθυμίες, επειδή απλά δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τις δικές μας.
Είναι εφαρμοσμένη μιζέρια και μίρλα της δεκάρας, είναι ο λόγος ακριβώς που δε θα νιώσουμε ποτέ σαν τον ευτυχισμένο Βανουάτιο. Το ξένο είναι πάντα πιο γλυκό, ο γείτονας πιο καβατζωμένος, το καλό ωχριά μονίμως μπρος στο καλύτερο.
Αντίστοιχα αφελείς, είναι οι δηλώσεις περί ευτυχίας στην επαρχία έναντι της ζωής στην πόλη. Οι κλειστές κοινωνίες είναι σαφώς πιο ελεγχόμενες και παρέχουν αίσθημα ασφάλειας, αλλά λειτουργούν απείρως πιο ενισχυτικά όταν υπάρχουν προβλήματα, συγκρούσεις ή... αποκλίσεις απ' τη νόρμα που τίθεται απ' την πλειοψηφία. Θα ήθελα πολύ να μάθω τι κάνουν τους ομοφυλόφιλους στη Βανουάτου, όπου το βόλεϊ π.χ. θεωρείται σπορ για “κορίτσια”...
Όσοι για την ευτυχία, κανείς δεν το έθεσε καλύτερα από τους εμπνευστές του αμερικάνικου συντάγματος, που θεσμοθέτησαν το δικαίωμα του πολίτη στη ζωή, στην ελευθερία και στην “επιδίωξη της ευτυχίας”. Όχι στην ευτυχία την ίδια, που κανείς νόμος ή κανόνας δεν μπορεί να την εγγυηθεί.
Και για όποιον θέλει να νιώσει καλύτερα, υπάρχουν κι άλλοι δείκτες που τα λένε διαφορετικά. Εδώ, εδώ κι εδώ. Κι εδώ ένα άρθρο που αμφισβητεί την εγκυρότητά τους. Πάντως, σε 2 απ' τους 4, η Ελλάδα πετάει!
