Ο Αστερίξ στο Φεστιβάλ Αθηνών

Για πρώτη φορά φέτος, έπεσε στα χέρια μου η εφημερίδα του Ελληνικού Φεστιβάλ, [ε•φ] (που πάντα μου έφερνε περισσότερο σε Επιστημονική Φαντασία) και συγκεκριμένα το τεύχος με τον μουστακαλή στο εξώφυλλο. Το πρώτο που διαβάζω σε τέτοια έντυπα είναι (όταν υπάρχουν) τα γράμματα των αναγνωστών.

Λατρεύω τα ανούσια συγχαρητήρια για συγκεκριμένες εκδηλώσεις (λες και είναι αυτοί οι δημιουργοί) που συνοδεύονται από το ονοματεπώνυμο και το επάγγελμα του γραφόντος, εκείνου δηλαδή που είχε την απαραίτητη διορατικότητα και υψηλή αισθητική, ώστε να επιλέξει να τις παρακολουθήσει.

Το μάτι μου κόλλησε στη δεύτερη επιστολή, λόγω του περίεργου τίτλου. Με λίγα λόγια ήταν η κραυγή απόγνωσης ενός νεοδιορισθέντος αγροφύλακα, που λόγω μετάθεσης εκτός Αθηνών κι ανύπαρκτης άδειας μέσα στο καλοκαίρι δε θα μπορέσει να παρακολουθήσει τουλάχιστον 4 παραστάσεις του φεστιβάλ, όπως πέρσι.

Και συγκεκριμένα, δε θα μπορέσει να παρακολουθήσει ούτε τη μοναδική που στρίμωξε τελικά ανάμεσα σε υπηρεσίες και επιφυλακές πυρασφάλειας, που τυγχάνει να είναι και δουλειά του μουστακαλή του εξωφύλλου, τον οποίο θαυμάζει κιόλας. Γιατί, όπως λέει, τα εισιτήρια έχουν εξαντληθεί. Ο αγροφύλακας τα εξιστορεί όλα αυτά με μια ιδιαίτερη διάθεση αυτοσαρκασμού και δίχως ίχνος υπεροψίας για τις πολιτιστικές επιλογές του. Το λέω αυτό, γιατί στο τέλος παρακαλά στην ουσία τους υπεύθυνους για μία πρόσκληση ώστε να μην πάει το πρώτο του καλοκαίρι, ως επαγγελματικά εξασφαλισμένος, χαμένο. Η αυτο-ειρωνεία είναι νομίζω προφανής. Τι απάντηση λαμβάνει;

Διάβασα πολλές φορές το σύντομο κείμενο της απάντησης, αλλά κάθε φορά μου φαινόταν το ίδιο ειρωνικό προς το πρόσωπο του αναγνώστη, ο οποίος ρίσκαρε την αξιοπρέπειά του και ζήτησε, ως εξαίρεση, να λάβει το όποιο πιθανό έξτρα εισιτήριο στην παράσταση του αγαπημένου του σκηνοθέτη.

Αντ' αυτού, δεν έλαβε απλά άρνηση αλλά και υποψία χλευασμού για την εμπλοκή του με τα σώματα υπαίθριας ασφαλείας (το υπαίθριας είναι η δική μου συμβολή στην ειρωνεία). Συγκεκριμένα, η απάντηση τελειώνει ως εξής: ...Όπως σίγουρα θα σας είπαν στα εκπαιδευτικά σεμινάρια της αγροφυλακής, ars longa, vita brevis. Η τέχνη μακρά, η ζωή λιγοστή!

Βρίσκω την ειρωνεία εδώ αρκετά δημιουργική, αν και πολύ μακριά απ' το να είναι κι έξυπνη. Κι αυτό γιατί είναι κατά βάση απρόκλητη και στρίβει το μαχαίρι σε μια πληγή που ο δεχόμενος την ειρωνεία αδυνατεί να θεραπεύσει.

Ο αναγνώστης δεν απαίτησε τίποτα με ύφος και μάλιστα ειρωνεύτηκε ο ίδιος τον εαυτό του σε αρκετές φράσεις του, ρέποντας επικίνδυνα προς την οσφυοκαμψία μπροστά στους αρχιμάγιστρους του ελληνικού πολιτισμού. Εκεί λοιπόν που, σύμφωνα με τους κανόνες του Μαρκήσιου του Κουίνσμπερι, δίνεις στον άλλον το χρόνο να σηκωθεί, ο είρωνάς μας τον πατά στο σβέρκο και σφυρίζει ανέμελος. ...Κι όπως σίγουρα θα έλεγε ένας άλλος μουστακαλής στο “Ο Αστερίξ στο Φεστιβάλ Αθηνών”, ida polus aplitus kolus se sela vespas.

Την ειρωνεία πολλοί αγάπησαν, τον είρωνα ουδείς!