Ανοησία (η διεθνής)

Είναι ασφαλώς παρήγορο να ξέρει κανείς ότι και άλλες χώρες, όχι μόνο η δική του, έχουν εθνικούς κρετίνους.

Ο λόγος για τον επίσκοπο Σκοπίων (πω, πω παραλίγο να πω «Μακεδονία» ή «the “M” word» που θα έλεγαν και οι φίλοι τους οι αμερικανοί!), ο οποίος ευθαρσώς δήλωσε πως «πρωτεύουσα της Μακεδονίας είναι η Θεσσαλονίκη», η οποία «πρέπει να ανακτηθεί» και μπλα μπλα μπλα.

Τέτοια βλέπουν οι δικοί μας... Άνθιμοι, Νομάρχες και λοιποί εθνοσωτήρες και αναθαρρούν νομίζοντας πως προσφέρουν και εθνικό έργο.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Είναι δικαίωμα του κάθε ενός να λέει σχεδόν ό,τι θέλει. Για τον Άνθιμο να ζητάει να τα κομμάτια της Μακεδονίας που δεν είναι πλέον ελληνικά και για τον Σκοπίων να ζητά για πρωτεύουσα τους κράτους τη Θεσσαλονίκη.

Επί ιδιωτικών υποθέσεων, αν εγώ φωνάξω στο γείτονά μου πως θεωρώ το σπίτι του δικό μου, αυτός το πολύ πολύ να γελάσει ή να μου δείξει τα αναπαραγωγικά του όργανα. Σε επίπεδο διεθνούς δικαίου όμως, ακριβώς επειδή η φύση του δε μπορεί να οριστεί επακριβώς- μια που δεν υπάρχει κάποιος θεσμός ο οποίος να επιβάλει την εφαρμογή του, τα πράγματα είναι πιο ευαίσθητα.

Ο κάθε ισχυρισμός, όσο παράλογος και αν είναι, θεωρείται ότι καταδεικνύει τις προθέσεις ενός κράτους, η εξαγγελία των οποίων μπορεί να έχει μικρή απόσταση από την απόπειρα υλοποίησής τους.

Οι μυούμενοι στους κώδικες της διπλωματίας τα γνωρίζουν όλα αυτά πολύ καλά και επιδόνται σε προσεκτικές δηλώσεις και διαβήματα- πράγμα που κάνει την εξωτερική πολιτική τον τομέα άσκησης της πολιτικής με το λιγότερο χιούμορ.

Είναι ακριβώς το χιούμορ που προσθέτουν με πάθος οι αγαπητοί μας φίλοι εντός και εκτός συνόρων.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ!