Μαλακά, πιο μαλακά

Συζητούσα μ' έναν φίλο για το τέταρτο Indiana Jones και το πώς χαρακτηρίζεται από την παντελή έλλειψη συγκεκριμένου σεναρίου. Από ένα σημείο και μετά οι ήρωες προχωρούν και βρίσκουν μπροστά τους κινδύνους χωρίς προφανή στόχο ή εξηγήσεις. Οι ιθαγενείς που πετάγονται π.χ. μέσα απ' τους βράχους, όχι μόνο απασχολούν ελάχιστα τη διερχόμενη παρέα αλλά δε μαθαίνουμε ποτέ τι ακριβώς είναι και γιατί ζουν εκεί. Να μην πιάσω το πώς.

Μοιάζει όλη η εξέλιξη σαν βίντεο-γκέιμ που απλά αντιμετωπίζεις κακούς μέχρι να φτάσεις στον μεγάλο και να μηδενίσεις. Διασκεδαστικό σίγουρα, με καλές στιγμές στους διαλόγους, αλλά περισσότερο φτιαγμένο για να το γλεντήσουν οι οπαδοί και οι κινηματογραφόφιλοι που πιάνουν τα “εσωτερικά” αστεία, παρά ο απλός θεατής που ψάχνει μια πιο ολοκληρωμένη δουλειά και δεν έχει “κάψει” το μυαλό του στους σινεμάδες. Η ανάγκη για ένα πέμπτο σίκουελ λοιπόν, είναι πλέον επιτακτική, αφού μετά την κορυφαία τρίτη ταινία της σειράς, το να κλείσει μ' αυτό το επιφανειακό πανηγύρι δράσης αποτελεί σημαντική έκπτωση απ' τη μεριά του, σχολαστικού συνήθως, Σπίλμπεργκ. Η γενιά των 25-35, τουλάχιστον, το απαιτεί.

Και μιας και μίλησα για τη γενιά μου, διάβασα χτες σε μια εφημερίδα τα λόγια ενός συνομήλικού μου και συναγωνιστή στις καταλήψεις των αρχών του '90 (για διαφορετικούς μάλλον λόγους). Δεν κατάλαβα τίποτα. Πρέπει να 'χω μείνει πολύ πίσω...