Ζήσε Μάη τους...

Από την σχετικά σύγχρονη εγχώρια και διεθνή ιστορία, για τρία πράγματα έχω βαρεθεί να ακούω: Για το καθ’ ημάς Πολυτεχνείο, για το αμερικανικό Βιετνάμ (μέσω όλης της εξαγώγιμης αμερικανικής κουλτούρας) και για τον γαλλικό Μάη (μέσω όλων των ευαισθητοποιημένων αριστερόστροφων μέσων).

Δεν είναι ότι λόγω ιδεολογίας διαχώρισα πλέον τη θέση μου.

Και η μεταπολίτευση πιστεύω ότι είναι σημαντικότατο πολιτικό κεφάλαιο της χώρας- αφού στην ουσία σήμανε τη νομιμοποίηση της αριστεράς ή του 50% του πληθυσμού μετά από 50 χρόνια- και το Βιετνάμ θεωρώ ότι αποτελεί ορόσημο του ειρηνιστικού και αφοπλιστικού κινήματος που στάθηκε αντίβαρο στον ψυχρό πολεμο και είμαι της γνώμης ότι η φαντασία πρέπει να έρθει επιτέλους στην εξουσία.

Απλώς βαρέθηκα. Βαρέθηκα αυτές τις καραμέλες του παρελθόντος που τελικά είναι εμπόδια στο να δημιουργηθεί αυθύπαρκτη αντίδραση για τα όσα γίνονται σήμερα. Βαρέθηκα τις προκάτ εισαγωγές των κομματιών και τις διαπιστώσεις για το πόσο τέκνα του καθεστώτος έγιναν οι άλλοτε πρωτοστατούντες.

Τα είπαμε μία, τα είπαμε δύο, αποδώσαμε τις ιστορικές τιμές, διδαχτήκαμε από την ιστορία, αφουγκραστήκαμε το ιστορικό προτσές και δεν ξέρω εγώ τι άλλο μαρξιστικό κάναμε. Από ένα σημείο και μετά όλη αυτή η ενασχόληση με το παρελθόν αποτελεί παραδοχή αμφισβήτησης της σταθερότητας των δημοκρατικών διαδικασιών. Και από αυτή την άποψη είναι και επικίνδυνη.  

Για το σήμερα καμιά κουβέντα κανείς;