Νοσοκομείον "η Ελλάς"

Με τα ευτράπελα και γενικώς με το...χάλι μας ως κράτος δεν συνηθίζω να εκνευρίζομαι. Προτιμώ να διασκεδάζω, και η αλήθεια είναι πως χρωστώ στην υπομονή μου αρκετή από αυτή την ικανότητα.

Δεν εκνευρίστηκα ούτε το μεσημέρι της Τρίτης όταν για μια οδυνηρή θλάση βρέθηκα στα «Επείγοντα Περιστατικά» του ΚΑΤ να περιμένω να εξεταστώ. Απλώς έφριξα. Ήρεμος και συνεσταλμένος, έφριξα.

Φαντάζομαι ότι κάπου εδώ ξεκινούν οι (δικαιολογημένες) αιτιάσεις: «Εμ, αφού ήθελες δημόσιο νοσοκομείο....» ή «αφού δεν φρόντισες να κλείσεις ραντεβού...» ή ακόμα- ακόμα και «αφού πήγες το μεσημέρι...» και λοιπά όμορφα.

Αναγκαστικά εξηγούμαι: Δοκίμασα να κλείσω ραντεβού (για το πρωινό, το δωρεάν δεν το συζητάμε μου έκλειναν περίπου για το τέλος του μήνα) στα απογευματικά ιατρεία- αυτά που για την εξέταση πληρώνεις 60 ευρώ. Ο πρώτος «διαθέσιμος γιατρός» ήταν όντως διαθέσιμος μετά από τέσσερις ημέρες. Ενας σφάχτης στην πλάτη μού θύμισε ότι δε μπορώ να περιμένω και αρνήθηκα ευγενικά τις αγοραίες προτάσεις της κυρίας στο τηλεφωνικό κέντρο («Να σε βάλω για Δευτέρα;»).

«Να πάω σε ένα ιδιωτικό να ξεμπερδεύω;», αναρρωτήθηκα. Και τότε ήταν που σκέφτηκα την εφορία και όλες τις προεκλογικές πολιτικές συζητήσεις για το δωρεάν Εθνικό Σύστημα Υγείας και τσαντίστηκα. Ετσι, αντί για το κοντινό Υγεία, Δοκίμασα την τύχη μου στο μακρινότερο ΚΑΤ.

Τρεις ώρες αναμονής, 20 με 30 υπό εξέταση άνθρωποι μόνιμα όρθιοι, αφού τα καθίσματα έξω από το ιατρείο εξέετασης δεν επαρκούσαν και στο χέρι μου ένα απόκομμα μαθητικού τετραδίου (sic) με τον χειρόγραφο αριθμό 50. Πάνω όμως από όλα οι απίστευτοι καυγάδες. Κατ΄αρχάς αυτός του security (γιατί αυτοί ρυθμίζουν ποιος θα μπαίνει κάθε φορά, ποιος αριθμός εξετάζεται τώρα, ποιος δικαιούται ανάλογα με το τραύμα να προηγηθεί, κλπ ) με τον ηλικιωμένο κύριο. Ο καυγάς κατέληξε επί προσωπικού με τον κύριο να χρησιμοποιεί ακόμη και την ηλικία του ως επιχείρημα για να σταματήσει τον τσαμπουκά του παρά λίγο μπάτσου.

Μετά, οι άπειρες αντεγκλήσεις μεταξύ των θαμώνων: “Τι λες κυρία μου; Ξέρεις από τι ώρα έχω έρθει εδώ;», «εμένα δε μου φαίνεστε και τόσο βαριά...», «Δηλαδή τι μας λες; Ότι δεν προηγούνται οι ακτινογραφίες;», «Και εμένα το παιδί μου είναι άρρωστο, αλλά δεν ουρλιάζω έτσι! Δες το το χρυσό μου».

Οφείλω να ομολογήσω ότι έμεινα άναυδος. Αφησα στην άκρη το βιβλίο που είχα πάρει μαζί μου για την ώρα της αναμονής (ψυλλιασμένος γαρ) και χάζεψα όλο αυτό το απίστευτο μπάχαλο. Πραγματικά πιστεύω ότι δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος σήμερα στα Επειγοντα Περιστατικά του ΚΑΤ- συμπεριλαμβανομένων των γιατρών, των νοσηλευτών και των security- που να είχε την αίσθηση ότι έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει και ότι ο ίδιος έκανε τη δουλειά του.

Το πιο ανησυχητικό δεν είναι ότι κάποια στιγμή σε ένα συγκεκριμένο δημόσιο νοσοκομείο οι διοικητικοί υπάλληλοι, οι γιατροί και δενξέρω εγώ ποιος άλλος δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν για να λειτουργεί εύτακτα αυτή η δημόσια υπηρεσία. Αλλά ότι τέτοιες καταστάσεις τις θεωρούμε δεδομένες.