3-Σίδερο

Όταν δούλεψα κάποτε στο κεντρικό ταχυδρομείο (με μια πολύ καλή παρέα που ίσως να έχει πλέον σκορπίσει) πέρασαν απ' τα χέρια μου πάρα πολλά περιοδικά κι εφημερίδες. Αν και δεν μπόρεσα ποτέ να ξεπεράσω το ότι υπάρχει τοπική εφημερίδα με το όνομα Κραυγή Αγωνίας, αντίστοιχα μεγάλος ήταν και ο ενθουσιασμός που ένιωσα όταν αντίκρυσα το, πρώτο μου, τεύχος του περιοδικού Γκολφ. Είχε στο εξώφυλλο έναν... τσολιά κάτω απ' τον πομπώδη τίτλο “Όλη η Ελλάδα παίζει γκολφ”. Για το αν κρατούσε και τα μπαστούνια του (σε στιλ γκλίτσας φυσικά) ή είχε κάποιον βοηθό με φέσι, βράκα και τσιγγελωτά πασούμια να του τα κουβαλάει δεν παίρνω όρκο, αφού η ανάμνηση διαστρεβλώθηκε με το πέρασμα του χρόνου. Η ουσία, άλλωστε, είναι στη δήλωση.

Μεγάλωσα σε ένα αρκετά μεγάλο απ' τα επίπεδα κομμάτια της ελληνικής γης, όπου θα μπορούσαμε πολύ άνετα ν' ανοίξουμε μερικές τρύπες εδώ κι εκεί και να γεμίσουμε τον τόπο με βλογιοκομμένα μπαλάκια, όμως δεν το κάναμε ποτέ και δεν το κάνουμε ούτε σήμερα. Στην ορεινή Ελλάδα δεν το κάνουν σίγουρα γιατί οι απο πάνω πρέπει να προσέχουνε τους από κάτω. Τι μένει; Δεν με πολυνοιάζει. Όπως είπε κι ο γίγας Τσαρλς Μπάρκλεϊ κάποτε: Κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο, όταν ο καλύτερος γκόλφερ είναι μαύρος κι ο καλύτερος ράπερ λευκός (είχε σουξέ ο Έμινεμ τότε).

Στην (αριστουργηματική πιστεύω) ταινία του Κιμ Κι-Ντουκ 3-Iron, ο μουγγός πρωταγωνιστής πυροβολεί (χτυπώντας με το μπαστούνι εννοείται) κατά ρυπάς τον σύζυγο της αγαπημένης του με μπαλάκια του γκολφ. Μια αρκετά πρωτότυπη αντίδραση, που θα ταίριαζε απόλυτα στη συγκλονιστική αποκάλυψη του πλανητάρχη, ότι το 2003 σταμάτησε να παίζει γκολφ για να μην εκληφθεί ως ασέβεια προς τις οικογένειες των θυμάτων του Ιράκ. Θέλω και τρίτη θητεία Μπους.