Ξεπατινάζ

Πριν από ένα, περίπου, χρόνο έβγαινε στις αίθουσες των ΗΠΑ η τελευταία (τότε) κωμωδία της παρέας του Γουίλ Φερέλ, μια παρωδία του γκλάμορους (στην όψη) κόσμου του καλλιτεχνικού πατινάζ με τον τίτλο “Blades of Glory”. Οι ελπίδες μου ότι θα την έβλεπα στις αίθουσες, αντί για τις θλιβερές απόπειρες των γάλλων να βγάλουν γέλιο ή των παππούδων του Χόλλιγουντ να βγάλουν κι άλλα εύκολα δολάρια, διαλύθηκαν όπως έγινε και με το “Talladega Nights” την προηγούμενη χρονιά. Κανείς δε θεώρησε ότι η σύγχρονη αμερικάνικη κωμωδία, χοντροκομμένη και ασεβής όπως κι οι μπάτσοι του Μακ Σένετ πριν από 90 χρόνια, θα 'χει απήχηση στο ελληνικό κοινό. Ας είναι. Περίμενα υπομονετικά το DVD (ναι, καλά) κι ανταμοίφθηκα. Ας μπορούσαν μόνο, να βάλουν στα έξτραζ την όψη του Κωστάλα όταν το 'βλεπε. Αυτό θα άξιζε έως και να πληρώσεις...

Πριν από λίγους μήνες, έπεσε στα χέρια μου η “Kathimerini-Herald Tribune” και σε κεντρική σελίδα της αγγλόφωνης εφημερίδας είδα αυτό εδώ το άρθρο... Μιλά για τους δυο κύριους εκπροσώπους του αμερικάνικου ανδρικού καλλιτεχνικού πατινάζ, τον ανδροπρεπη (σύμφωνα με το άρθρο) Έβαν Λίσατσεκ και τον θυληπρεπή (παρομοίως) Τζόνι Γουέιρ. Στο τελευταίο πρωτάθλημα της χώρας τους βρέθηκαν ισόπαλοι, για να επικρατήσει με τάι-μπρέικ ο Λίσατσεκ. Ήταν τον Ιανουάριο του 2008, μερικούς μήνες μετά την ταινία του Γουίλ Φερέλ, όπου ο ανδροπρεπής (σύμφωνα με το σενάριο) Τσαζ Μάικλ Μάικλς και ο θυληπρεπής (παρομοίως) Τζίμι Μάκελροϊ έρχονται ισόπαλοι στο πρωτάθλημα των ΗΠΑ, όμως απούσας της πρόβλεψης για τάι-μπρέικερ, ανεβαίνουν μαζί στο βάθρο και τα κάνουν μαντάρα ώστε να πάρει μπρος και η πλοκή.

Στην αφίσα της ταινίας η στάση των δύο πρωταγωνιστών προδίδει και ποιον παρωδούν. Σε συνδυασμό πάντα και μ' αυτές εδώ τις φωτογραφίες του Λίσατσεκ και του Γουέιρ. Και ρωτώ, η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη;