Ο Μητσοτάκης και... ο καναπές της ιστορίας

Ανέκαθεν είχα μια ανεξήγητη συμπάθεια στα κυνικά τέρατα της πολιτικής που ανεξαρτητοποιημένα από όποια συναισθηματική φόρτιση επιδόνται στην ενάσκηση των καθηκόντων τους. Επί παραδείγματι από την ιστορία συμπαθούσα τον φασιστοειδή Γερμανό καγκελάριο Ότο φον  Μπίσμαρκ και τον μισητό Χένρυ Κίσινγκερ, ενώ δεν μπορώ παρά να δηλώσω ικανοποιημένος που υπάρχει ο Πούτιν ή που υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη του οποίου οι εμπειρίες και οι πολιτικές κινήσεις αρκούν για να γεμίσουν ένα εξαιρετικά αγωνιώδες και σκοτεινό πολιτικό θρίλερ. Φαίνεται ότι τα γεράματα όμως (κάποτε έρχονται ακόμη και για αυτόν!) όπως στέλνουν στις εκκλησίες τους απλούς ανθρώπους για να κανονίζουν σιγά σιγά τους λογαριασμούς τους με τα εγκόσμια, στέλνουν τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο εδώλιο της ιστορίας.

Εκεί ο παλαίμαχος πολιτικός φαίνεται ότι νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί και μάλιστα αυτόκλητα μια που κανείς πια δεν τον ρωτάει όυτε για την ιστορία που κυκλοφόρησε η Αυριανή στο τέλος της δεκαετίας του 1980 για υποτιθέμενη συνεργασία με τους Γερμανούς κατά τον Β Π.Π., ούτε για την αποστασία, ούτε καν για το ρόλο που είχε η ομάδα βουλευτών της οποιας ηγείτο στην πολιτική αστάθεια που προκλήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960 και που οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου.

Προχθές λοιπόν, μιλώντας σε εκδήλωση, ο πρώην Πρωθυπουργός τόνισε ότι αυτός «τους λογαριασμούς του με την ιστορία τους έχει κλείσει» όπως και ότι η λεγόμενη αποστασία είναι «μύθος». Συνέχισε δε την επίδειξη της... περιφρόνησής του προς την ιστορία αναφέροντας «ότι ο ίδιος και στελέχη της Ένωσης Κέντρου αποχώρησαν από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, με μόνο στόχο να προλάβουν την εκτροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη δικτατορία» (με ποιαν ακριβώς περίπλοκη πολιτική σκέψη μια τέτοια κίνηση επιφέρει αυτό το αποτέλεσμα, αλλά μάλλον δεν έχει πια και τόση σημασία).

Βέβαια, επειδή για τον Μητσοτάκη μιλάμε, δεν είναι διόλου απίθανο αυτή η τάση αποκατάστασης της θέσης του στην ιστορία να μην έχει καθόλου να κάνει με την ματαιοδοξία του αποχωρούντος, αλλά με την εξόχως πολιτική σκέψη της κληροδότησης ενός «καθαρού» και «δημοκρατικού» ονόματος στην θυγατέρα. 

Δεν σας κρύβω ότι μου φαίνεται τραβηγμένο ακόμα και για Αυτόν.