ΡαΤατού(λ)ης

Παρακολουθώ τις κλιμακωτές επικρίσεις του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας (και πρώην υπουργού -στην ουσία- Πολιτισμού κατά το επίμαχο διάστημα, για να μην ξεχνιόμαστε...) κ. Πέτρου Τατούλη και μου είναι δύσκολο να μην τον εντάξω στον εσμό αυτόν των πολιτικών που, όταν μια Κυβέρνηση κυβερνά με ισχνή πλειοψηφία, κάνουν τους καμπόσους με φιλολαϊκά τσιτάτα μπας και τους δώσουν καμιά θεσούλα.

Δεν είνα δα η μόνη περίπτωση. Τα τελευταία είκοσι χρόνια, όλες οι κυβερνήσεις είχαν τον αντάρτη τους κυρίως κάποιον «παραιτημένο» υπουργό. Τόση σύμπτωση πια; Να θυμούνται όλες τις διαφωνίες μόλις τίθενται εκτός κυβέρνησης και να τις ξαναξεχνούν όταν ξαναεισέρχονται σε αυτήν;

Τα περισσότερα από όσα επικρίνει ο κ Τατούλης φαντάζομαι ότι συνέβαιναν και όσο ο ίδιος μετείχε στην Κυβέρνηση. Είδατε εσείς τον κ. Τατούλη να παρατείται με πάταγο και με δηλώσεις- φωτιά να αποκαθιστά τις αδικίες και να προσπαθεί να εξυγιάνει το πολιτικό τοπίο; Ο Ιοβόλος, αν θυμάται καλά, τον είδε να περιμένει καρτερικά τις αποφάσεις του Πρωθυπουργού μήπως και ο τελευταίος δεήσει και τον αφήσει ανενόχλητο στο τσιφλίκι του.

Η δημοσιότητα που εξασφάλισαν στον κ. Τατούλη οι ατασθαλίες στο υπουργείο που ήλθαν στην επιφάνεια με την υπόθεση Ζαχόπουλου «ξύπνησαν τον αγωγιάτη» που χρησιμοποίησε την προβολή του αρχικά μόνο προς υπεράσπιση της πολιτικής του υπόληψης, αλλά τελικά ως μοχλό πίεσης επανόδου του στην Κυβέρνηση.

Γιατί όποιος έχει τόσα και επί της ουσίας της κυβερνητικής πολιτικής παράπονα και έχει, όπως ισχυρίζεται, κοινωνική και πολιτική ευσυνειδησία, δεν υπερψηφίζει τα νομοσχέδια της Κυβέρνησης αποτελώντας τον 151ο βουλευτή, ο οποίος με την ψήφο του εγγυάται την αδιατάρακτη εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά παραιτείται.

Όσο όμως ο κ. Κουκοδήμος είναι,λόγω υπόθεσης Κλαδά, εκτός κοινοβουλευτικής ομάδας και οι βουλευτές που στηρίζουν την Κυβέρνηση είναι οριακά 151, ο κ. Τατούλης μπορεί να «φωνάζει». Μετά, κάτι μου λέει ότι θα ηρεμήσει...

Αλλα μπορεί να κάνω και λάθος.