ΣΥΝετίσουουου!

«Πρωτοφανές», «εξοργιστικό», «απόπειρα φίμωσης του πολιτικού λόγου» ήταν μερικές από τις φράσεις με τις οποίες η πολιτική ηγεσία όλου του φάσματος υποδέχτηκε την αναγγελία από τον κ. Ανδρέα Βγενόπουλο της υποβολής μήνυσης κατά του κ. Αλέξη Τσίπρα, Προέδρου του Συνασπισμού.

Πρωτοφανές είναι όντως. Όμως κατά την άποψή μου δεν είναι ούτε εξοργιστικό ούτε συνιστά απόπειρα φίμωσης του πολιτικού λόγου- τουλάχιστον όχι αυτού που εκστομίζεται βάσιμα και υπεύθυνα.

Εξηγούμαι: ο κ. Βγενόπουλος δε μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Είναι τεχνοκράτης, φαντάζομαι άτεγκτος και μου φαίνεται ότι- θέσει και όχι φύσει- του λείπει το χιούμορ. Όμως, είναι σοβαρός και η επιτυχία του είναι αδιαμφισβήτητη. Ναι, σε αυτούς «τους απάθρωπους όρους καπιταλισμού». Ναι, στο πνεύμα της «σαρκοφάγας ελεύθερης αγοράς». Αλλά αδιαμφισβήτητη.

Και εδώ τίθεται το θέμα: τι σόι ευνομούμενη πολιτεία θέλουμε να έχουμε; Αν πούμε ότι κάνουμε αύριο την επανάσταση ο Ιοβόλος πιθανότατα θα βρεθεί στις πρώτες γραμμές (αν και όχι στις πολύ πρώτες, γιατί το αγαπάει το τομάρι του). Αν όμως ευαγγελιζόμαστε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία με όρους ελεύθερης αγοράς που «προάγουν την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα» και λοιπά προεκλογικά, είναι στοιχειώδης η ανάγκη να προστατεύονται οι επιχειρηματικές κινήσεις, αλλά κυρίως να μην θίγονται υπολήψεις, αν δεν υπάρχουν στοιχεία.

Το πράγμα ξεκινά από την γνωστή και ευκόλως ορατή ασυδοσία του πολιτικού λόγου. Αρκετοί επίγονοι της αριστεράς χρησιμοποιούν το τραυματισμένο πολιτικό παρελθόν της χώρας για να λαμβάνουν αυτόκλητα το δικαίωμα, εν ονόματι της πολιτικής ελευθερίας, να λένε ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι.

Ο συμπαθής και επικοινωνιακός κ. Αλέξης Τσίπρας έκανε λόγο για «αγορά αέρα», «πώληση αέρα» και απάτη εκ μέρους της εταιρίας του κ. Βγενόπουλου στην περίπτωση του ΟΤΕ. Γιατί έκανε αυτές τις δηλώσεις; Δύο τινά: Είτε δεν έχει ιδέα πως λειτουργούν οι αγορές, είτε σκόπευσε στη λαϊκή συνείδηση που ανάθεμα αν ξέρει για χρεόγραφα, διακύμανση της αξίας των τίτλων και «premium». Οποια από τις δύο περιπτώσεις και αν ισχύει, η ηγεσία του Συνασπισμού πρέπει να χρεωθεί ένα λάθος.

Στη μεν πρώτη το λάθος είναι φανερό: δεν μπορείς να ηγείσαι ενός κόμματος και να αγνοείς ότι η αγοραπωλησία μιας συμμετοχής σε μια εταιρία δεν σημαίνει ότι έρχεται ένα φορτηγό μεταφορικής και ξεφορτώνει στην πόρτα σου ό,τι αγόρασες, για να επιστρέψει λίγες ημέρες αργότερα και με δυο γερά παληκάρια να το ξαναφορτώσεις και να βάλεις στην τσέπη ένα μεγάλο μάτσο με χρησιμοποιημένα χαρτονομίσματα.

Στην άλλη περίπτωση το σφάλμα τείνει να γίνει ιδεολογικό. Ή διακηρύττεις την δομική αντίθεσή σου στις παρόμοιες κινήσεις ιδιωτικοποίησης και δεν λες τίποτα άλλο (αλά ΚΚΕ), είτε- αν αποφασίσεις να ασκήσεις κριτική με «καπιταλιστικούς» όρους- φροντίζεις να έχεις στοιχεία, γιατί οι ίδοι οι μηχανισμοί του συστήματος (βλέπε δικαστήρια) μπορεί να σε αναγκάσουν να αποδείξεις όσα ισχυρίστηκες.

Όχι λοιπόν. Το σφάλμα του Συνασπισμού δεν είναι σφάλμα επικοινωνιακό. Κάθε άλλο. Επιτέθηκε στις επιχειρηματικές πρωτοβουλίες του εν Ελλάδι «mr κεφάλαιο», μετρίως δημοφιλούς, ταχέως ανερχόμενου τεχνοκράτη που διεκδικεί με αρκετή αναίδεια (για τα συνήθη δεδομένα) αυτά που το σύστημα του υπόσχεται ότι μπορεί να έχει. Μόνο καλό θα κάνει στο προφίλ του κ. Τσίπρα η όλη εξέλιξη- πράγμα άλλωστε που εξηγεί γιατί έχει λυσσάξει το ΠΑΣΟΚ...

Το σφάλμα του ΣΥΝ είναι σφάλμα στρατηγικής ή αν θέλετε, αρχής. Και έπειδή, όπως λέει ο λαός, «όποιος ανακατεύεται με τα πίττουρα τον τρώνε οι κότες» ο Ιοβόλος με ανυπομονησία περιμένει να δει τους ισχυρισμούς του κ. Τσίπρα ενώπιον του όποιου δικαστηρίου.

Όχι για να τιμωρηθεί ο Συνασπισμός. Αλλά για να έχουμε υπόψη μας πως ό,τι λέγεται σε πολιτικό επίπεδο, πρέπει να έχει και βάση και κόστος. Αν δεν το απαιτούμε αυτό σε κάθε περίπτωση, χάνουμε και το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για τα όσα τάζονται και ποτέ δεν υλοποιούνται.

Και τότε είναι που πιανόμαστε κορόιδα.