Είς οιωνός άριστος
"Εθνικές επιτυχίες" παντού: Στο ποδόσφαιρο, στη Eurovision, στο Σκοπιανό. Ενας λαός που ταΐζεται με "θριάμβους" και πεινάει για παρασκήνιο.
Και ξαφνικά, ένα ωραίο πρωί, η φράση «Εθνική Επιτυχία» εμφανίζεται στα μέσα και ενώνει τις καρδιές όλων των Ελλήνων σαν μια μεγάλη επιτυχία της εθνικής ομάδας, μια διάκριση στη Eurovision ή σαν μια εθνική λύτρωση- σαν κάτι τέλος πάντων που μας κάνει να ξεχνάμε τη μιζέρια και τη φτώχια μας.
«Ασκήσαμε βέτο», λέει με κρυφό καμάρι ο πάσα εις, θεωρώντας ότι μέσα απο τα πυροτεχνήματα αυτά επανορθώνονται σιγά- σιγά οι αδικίες που έγιναν ανά τους αιώνες στο περήφανο έθνος μας και αποκαθίσταται το διεθνές comme il faut, κατά τα διδάγματα των ανόητων αποσπασμάτων ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία.
Και διαρκούσης της εθνικής ευφορίας, πληθαίνουν για μία ακόμη φορά οι θέσεις περί του «τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι», του πόσο «ήμασταν πάντοτε παικτάρες μα δεν αλλάζαμε μπαλιές». Τόσο κλισέ πια;
Η εξωτερική πολιτική όμως, αν και υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει εργαλείο στα χέρια του πολιτικού ή και του εθνικού marketing, δεν υπακούει σε κελεύσματα γηπεδικών επιθυμιών και επίσης... δεν σε ταΐζει ούτε σου δίνει σύνταξη. Είναι σχεδόν τραγικό για μια κοινή γνώμη να ενημερώνεται για το τι έγινε στη διάσκεψη κορυφής του Βουκουρεστίου σαν να ρωτούσε στα πεταχτά τον περιπτερά «πόσο ήρθε το Ολυμπιακός- ΤΣΣΚΑ;».
Και αν οι Ρώσοι μας κέρδισαν, εμείς κερδίσαμε τους αμερικάνους, ε; Δεν είναι έτσι. Η «real politik» του Ότο φον Μπίσμαρκ περιγράφει ακριβώς το πως λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις των κρατών: ο κυνισμός είναι αυτονόητος και οι πανηγυρισμοί περιττοί. Αλλά και επί της ουσίας, ξεχάσαμε μήπως πως ο «εθνικός στόχος» ήταν να μην υπάρχει η λέξη «Μακεδονία» στο όνομα της γείτονος; Μήπως συνέβη αυτό και δεν το πήραμε είδηση; Πανηγυρίζουμε για ποιον ακριβώς λόγο; Για το ότι κατορθώσαμε να ασκήσουμε ένα από τα δικαιώματα που δίνει σε όλα τα μέλη η συνθήκη του NATO;
Δεν είναι σκοπός μου να ασκήσω αντιπολίτευση ψέγοντας την Κυβέρνηση. Θεωρώ μάλιστα ότι οι ενέργειές της ήταν ανάλογες των περιστάσεων και απέδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα. Από αυτό όμως, μέχρι το να μιλάμε για «εθνική επιτυχία» η απόσταση είναι μεγάλη. Και νομίζω ότι όποιος δεν καταπίνει αμάσητη την πληροφορία των τηλεοπτικών δελτίων, το καταλαβαίνει. Και που είναι το κακό στο να χρησιμοποιούμε ένα συμβάν της διεθνούς διπλωματίας προς “εθνικήν μας ανάταση”, θα μου πείτε. Πουθενά, αν αυτό δεν μας «βοηθά» να ξεχνάμε θέματα όπως το ασφαλιστικό και το ότι τα παιδιά μας θα δουλεύουν μέχρι τα 70 για να παίρνουν κλάσμα των σημερινών συντάξεων.
Αλήθεια πόσα περιστατικά ντόπινγκ θα πρέπει να εμφανιστούν ακόμη για να κατανοήσουμε ότι όλες οι επιδόσεις σε όλα πιθανότατα τα αθλήματα, σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι πλασματικές ή εν πάση περιπτώσει επιτυγχάνονται με τη βοήθεια αναβολικών ουσιών; Και μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο κρούσμα, κανείς δεν απορεί για τα αλλεπάλληλα παγκόσμια ρεκόρ (πολλώ μάλλον αν προέρχονται από Έλληνες)- λες και το ανθρώπινο είδος βελτιώνεται από μήνα σε μήνα και γίνεται ανάμεσα σε δύο γκραν πρι στίβου, δυνατότερο, γρηγορότερο ή ό,τι άλλο. Και μετά έρχεται η απομυθοποίηση. Και κανείς στην ουσία δεν ξαφνιάζεται. Απλώς όλοι αφαιρούν το θαυμασμό τους με αηδία: Μην τυχόν και λερωθεί από τις βρωμερές συνήθειες των αθλητών- διασκεδαστών.
Ποιος δεν ξέρει όλα αυτά που γίνονται; Οι εθνικές ομοσπονδίες; Τα προπονητικά team; Οι διεθνείς ομοσπονδίες; Ή μήπως η Ολυμπιακή Επιτροπή; Ας είμαστε λίγο σοβαροί και ας ψάξουμε να βρούμε την επόμενη γενιά από «ντόπερς», γιατί φαίνεται ότι η τεχνογνωσία εκείνων που ψωνίσαμε με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ σιγά- σιγά τελειώνει και θα πέσουμε πάλι σε πολυετή αθλητική αφάνεια.
Μπορεί βέβαια να φαίνεται ότι κινδυνολογώ- με τον τρόπο που οι αξιωματούχοι της εκκλησίας μας ξεπερνούν τον εαυτό τους (και τα εσκαμμένα) χαρακτηρίζοντας «πορνευτές» όσους δεν επιλέγουν τον πολυέξοδο θρησκευτικό γάμο για να σφραγίσουν τη δέσμευσή τους. Με νέο ηγέτη- στο πόδι του απελθόντος μακαριστού- τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, οι απανταχού θρησκόληπτοι ελληναράδες επιτίθενται σε οποιαδήποτε απειλή για τα κατεστημένα. Με δεδομένη μόνο την αξία του «Νομάρχη», και αφού ο Καρατζαφέρης φαίνεται να έχει τη φρόνηση να μην αποδίδει τα αναμενόμενα στο επίπεδο του χαβαλέ, μάλλον πρέπει να ευχαριστούμε τη Συμπρωτεύουσα για τη «νέα» αυτή περσόνα...
Για να «φρικάρουμε» βέβαια για την ένωση των ομοφυλοφίλων δεν χρειαζόμαστε την εκκλησία. Μπορούμε και μόνοι μας.
Το Πάσχα είναι προ των πυλών και το In2life ετοιμάζει τις ανοιξιάτικες βαλίτσες του. Πηγαίνει στα Ιωάννινα και στο Μπαλί και βρίσκει τους πιο «ανθισμένους» προορισμούς εντός Ελλάδας. Βγαίνει βόλτα στο Μεταξουργείο και στο Γκάζι, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις για το... σταθερό έλλειμμα του μηνιαίου μας προϋπολογισμού και ασχολείται με τους μύθους γύρω από το σεξ.
Πως θα μπορούσε να ασχοληθεί το in2life με το σεξ;, αναρωτιέμαι στη σύσκεψη. Σκεφτόμαστε τίτλους και αναπόφευκτα αποτίουμε φόρο τιμής στο ηρωικό Cosmopolitan. Δε φεύγουν από το μυαλό μου τίτλοι όπως «Κλειτορ-είδα φως και μπήκα» ή «αναβάθμισε τον... σκληρό του» και λοιπά κορυφαία.
Θυμόμαστε διάφορους τίτλους που προέκυψαν στο χαβαλέ των συσκέψεων και που απορρίφθηκαν ακριβώς για αυτό. Υποσχόμαστε να κάνουμε ένα κομμάτι με όλα αυτά τα εξυπνακίστικα σλόγκαν που μας διασκέδασαν αλλά κρίθηκαν ανεπαρκή ή ασόβαρα για να παρουσιάσουν τα θέματα που έδωσαν την αφορμή για την ύπαρξή τους. Τούς το χρωστάμε για το γέλιο που έχουμε ρίξει!
«Πολύχρωμες εικόνες ενός μύθου» είναι ο τίτλος του κομματιού που είχε κάνει πέρσι η Ηρώ για το ταξίδι της στην Κούβα. Τον σκέφτομαι, καθώς ετοιμάζω τις βαλίτσες για εκεί. Προσκύνημα στα αριστερίστικα οικογενειακά κατάλοιπα και τουρισμός πολιτικής αγωγής ή ευτελής θυσία στον εξωτισμό της Καραϊβικής με σοφιστικέ περίβλημα;
Αφαιρούμαι και πάλι κάτι θα ξεχάσω να πάρω μαζί. Πάντα το κάνω. Πρέπει μάλλον να κατηγορήσω αυτήν την (ψευδαίσθηση;) πληρότητας που σου δίνει η απόφαση να πας κάπου. Ανοίγω τη σκέψη εις βάρος της προετοιμασίας των αποσκευών: Όσο προχωράς δεν ενδιαφέρεσαι να τα έχεις όλα. Οι "επάρκειες" φαίνονται περιττές και αυτό σα να εξασφαλίζει την περιπέτεια.
Και πρέπει να ταξιδεύεις για να ζεις περιπετειωδώς; Ελπίζω πως όχι. Αλλά επειδή δουλειά της ελπίδας είναι να θριαμβεύει επί της λογικής, δε μπορώ να πω με σιγουριά.
Και δεν θέλω κιόλας.
Να περιμένετε κάρτα από την Αβάνα.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
«Ασκήσαμε βέτο», λέει με κρυφό καμάρι ο πάσα εις, θεωρώντας ότι μέσα απο τα πυροτεχνήματα αυτά επανορθώνονται σιγά- σιγά οι αδικίες που έγιναν ανά τους αιώνες στο περήφανο έθνος μας και αποκαθίσταται το διεθνές comme il faut, κατά τα διδάγματα των ανόητων αποσπασμάτων ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία.
Και διαρκούσης της εθνικής ευφορίας, πληθαίνουν για μία ακόμη φορά οι θέσεις περί του «τι μπορούν να κάνουν οι Έλληνες όταν είναι ενωμένοι», του πόσο «ήμασταν πάντοτε παικτάρες μα δεν αλλάζαμε μπαλιές». Τόσο κλισέ πια;
Η εξωτερική πολιτική όμως, αν και υπό προϋποθέσεις μπορεί να αποτελέσει εργαλείο στα χέρια του πολιτικού ή και του εθνικού marketing, δεν υπακούει σε κελεύσματα γηπεδικών επιθυμιών και επίσης... δεν σε ταΐζει ούτε σου δίνει σύνταξη. Είναι σχεδόν τραγικό για μια κοινή γνώμη να ενημερώνεται για το τι έγινε στη διάσκεψη κορυφής του Βουκουρεστίου σαν να ρωτούσε στα πεταχτά τον περιπτερά «πόσο ήρθε το Ολυμπιακός- ΤΣΣΚΑ;».
Και αν οι Ρώσοι μας κέρδισαν, εμείς κερδίσαμε τους αμερικάνους, ε; Δεν είναι έτσι. Η «real politik» του Ότο φον Μπίσμαρκ περιγράφει ακριβώς το πως λειτουργούν οι διεθνείς σχέσεις των κρατών: ο κυνισμός είναι αυτονόητος και οι πανηγυρισμοί περιττοί. Αλλά και επί της ουσίας, ξεχάσαμε μήπως πως ο «εθνικός στόχος» ήταν να μην υπάρχει η λέξη «Μακεδονία» στο όνομα της γείτονος; Μήπως συνέβη αυτό και δεν το πήραμε είδηση; Πανηγυρίζουμε για ποιον ακριβώς λόγο; Για το ότι κατορθώσαμε να ασκήσουμε ένα από τα δικαιώματα που δίνει σε όλα τα μέλη η συνθήκη του NATO;
Δεν είναι σκοπός μου να ασκήσω αντιπολίτευση ψέγοντας την Κυβέρνηση. Θεωρώ μάλιστα ότι οι ενέργειές της ήταν ανάλογες των περιστάσεων και απέδωσαν ικανοποιητικά αποτελέσματα. Από αυτό όμως, μέχρι το να μιλάμε για «εθνική επιτυχία» η απόσταση είναι μεγάλη. Και νομίζω ότι όποιος δεν καταπίνει αμάσητη την πληροφορία των τηλεοπτικών δελτίων, το καταλαβαίνει. Και που είναι το κακό στο να χρησιμοποιούμε ένα συμβάν της διεθνούς διπλωματίας προς “εθνικήν μας ανάταση”, θα μου πείτε. Πουθενά, αν αυτό δεν μας «βοηθά» να ξεχνάμε θέματα όπως το ασφαλιστικό και το ότι τα παιδιά μας θα δουλεύουν μέχρι τα 70 για να παίρνουν κλάσμα των σημερινών συντάξεων.
Αλήθεια πόσα περιστατικά ντόπινγκ θα πρέπει να εμφανιστούν ακόμη για να κατανοήσουμε ότι όλες οι επιδόσεις σε όλα πιθανότατα τα αθλήματα, σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι πλασματικές ή εν πάση περιπτώσει επιτυγχάνονται με τη βοήθεια αναβολικών ουσιών; Και μέχρι να εμφανιστεί το επόμενο κρούσμα, κανείς δεν απορεί για τα αλλεπάλληλα παγκόσμια ρεκόρ (πολλώ μάλλον αν προέρχονται από Έλληνες)- λες και το ανθρώπινο είδος βελτιώνεται από μήνα σε μήνα και γίνεται ανάμεσα σε δύο γκραν πρι στίβου, δυνατότερο, γρηγορότερο ή ό,τι άλλο. Και μετά έρχεται η απομυθοποίηση. Και κανείς στην ουσία δεν ξαφνιάζεται. Απλώς όλοι αφαιρούν το θαυμασμό τους με αηδία: Μην τυχόν και λερωθεί από τις βρωμερές συνήθειες των αθλητών- διασκεδαστών.
Ποιος δεν ξέρει όλα αυτά που γίνονται; Οι εθνικές ομοσπονδίες; Τα προπονητικά team; Οι διεθνείς ομοσπονδίες; Ή μήπως η Ολυμπιακή Επιτροπή; Ας είμαστε λίγο σοβαροί και ας ψάξουμε να βρούμε την επόμενη γενιά από «ντόπερς», γιατί φαίνεται ότι η τεχνογνωσία εκείνων που ψωνίσαμε με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ σιγά- σιγά τελειώνει και θα πέσουμε πάλι σε πολυετή αθλητική αφάνεια.
Μπορεί βέβαια να φαίνεται ότι κινδυνολογώ- με τον τρόπο που οι αξιωματούχοι της εκκλησίας μας ξεπερνούν τον εαυτό τους (και τα εσκαμμένα) χαρακτηρίζοντας «πορνευτές» όσους δεν επιλέγουν τον πολυέξοδο θρησκευτικό γάμο για να σφραγίσουν τη δέσμευσή τους. Με νέο ηγέτη- στο πόδι του απελθόντος μακαριστού- τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο, οι απανταχού θρησκόληπτοι ελληναράδες επιτίθενται σε οποιαδήποτε απειλή για τα κατεστημένα. Με δεδομένη μόνο την αξία του «Νομάρχη», και αφού ο Καρατζαφέρης φαίνεται να έχει τη φρόνηση να μην αποδίδει τα αναμενόμενα στο επίπεδο του χαβαλέ, μάλλον πρέπει να ευχαριστούμε τη Συμπρωτεύουσα για τη «νέα» αυτή περσόνα...
Για να «φρικάρουμε» βέβαια για την ένωση των ομοφυλοφίλων δεν χρειαζόμαστε την εκκλησία. Μπορούμε και μόνοι μας.
Το Πάσχα είναι προ των πυλών και το In2life ετοιμάζει τις ανοιξιάτικες βαλίτσες του. Πηγαίνει στα Ιωάννινα και στο Μπαλί και βρίσκει τους πιο «ανθισμένους» προορισμούς εντός Ελλάδας. Βγαίνει βόλτα στο Μεταξουργείο και στο Γκάζι, επιχειρεί να δώσει απαντήσεις για το... σταθερό έλλειμμα του μηνιαίου μας προϋπολογισμού και ασχολείται με τους μύθους γύρω από το σεξ.
Πως θα μπορούσε να ασχοληθεί το in2life με το σεξ;, αναρωτιέμαι στη σύσκεψη. Σκεφτόμαστε τίτλους και αναπόφευκτα αποτίουμε φόρο τιμής στο ηρωικό Cosmopolitan. Δε φεύγουν από το μυαλό μου τίτλοι όπως «Κλειτορ-είδα φως και μπήκα» ή «αναβάθμισε τον... σκληρό του» και λοιπά κορυφαία.
Θυμόμαστε διάφορους τίτλους που προέκυψαν στο χαβαλέ των συσκέψεων και που απορρίφθηκαν ακριβώς για αυτό. Υποσχόμαστε να κάνουμε ένα κομμάτι με όλα αυτά τα εξυπνακίστικα σλόγκαν που μας διασκέδασαν αλλά κρίθηκαν ανεπαρκή ή ασόβαρα για να παρουσιάσουν τα θέματα που έδωσαν την αφορμή για την ύπαρξή τους. Τούς το χρωστάμε για το γέλιο που έχουμε ρίξει!
«Πολύχρωμες εικόνες ενός μύθου» είναι ο τίτλος του κομματιού που είχε κάνει πέρσι η Ηρώ για το ταξίδι της στην Κούβα. Τον σκέφτομαι, καθώς ετοιμάζω τις βαλίτσες για εκεί. Προσκύνημα στα αριστερίστικα οικογενειακά κατάλοιπα και τουρισμός πολιτικής αγωγής ή ευτελής θυσία στον εξωτισμό της Καραϊβικής με σοφιστικέ περίβλημα;
Αφαιρούμαι και πάλι κάτι θα ξεχάσω να πάρω μαζί. Πάντα το κάνω. Πρέπει μάλλον να κατηγορήσω αυτήν την (ψευδαίσθηση;) πληρότητας που σου δίνει η απόφαση να πας κάπου. Ανοίγω τη σκέψη εις βάρος της προετοιμασίας των αποσκευών: Όσο προχωράς δεν ενδιαφέρεσαι να τα έχεις όλα. Οι "επάρκειες" φαίνονται περιττές και αυτό σα να εξασφαλίζει την περιπέτεια.
Και πρέπει να ταξιδεύεις για να ζεις περιπετειωδώς; Ελπίζω πως όχι. Αλλά επειδή δουλειά της ελπίδας είναι να θριαμβεύει επί της λογικής, δε μπορώ να πω με σιγουριά.
Και δεν θέλω κιόλας.
Να περιμένετε κάρτα από την Αβάνα.
Δημήτρης Γλύστρας
[email protected]
