Ένας αλήτης πέθανε...

Συγκλονισμένος απ' την πρόσφατη φανφάρα του Σον Πεν (Into the Wild), αποφάσισα τσεκάρω το βιβλίο του Τζον Κρακάουερ πάνω στο οποίο βασίστηκε ο “σελέμπριτι με το ανθρώπινο πρόσωπο” για να σκηνοθετήσει τα δικά του “Πάθη του Ιησού”, δηλαδή του Κρις Μακάντλες.

Δε θα μιλήσω για τις αδυναμίες της ταινίας, που ήταν βέβαια ακριβώς ότι περίμενα από κάποιον που, ένοχος για τη διασημότητά του, προσπαθεί με το ζόρι να τη θέσει στην υπηρεσία του “καλού”. Χωρίς όμως καμία αίσθηση του χιούμορ ή έστω της ματαιότητας, μια αίσθηση που, σύμφωνα με κάποιους, ξεχωρίζει τους πιο οξυδερκείς των απανταχού δημιουργών.

Μια ματιά σ' αυτό το, διαβόητο πλέον, βίντεο του απαστράπτοντα αστέρα Τομ Κρουζ, μπορεί να πείσει καποιον για τη γελοιότητα που κρύβει η ανάληψη υψηλών ευθυνών και μεγαλεπήβολων αποστολών, από ανθρώπους οι οποίοι το μόνο που έχουν καταφέρει στη ζωή τους είναι να γίνουν “σταρ”. Σιγά τα λάχανα.

Για να είμαι δίκαιος, ο πρωταγωνιστής Εμίλ Χιρς κι ο διευθυντής φωτογραφίας Ερίκ Γκοτιέ είναι υπεύθυνοι για τις ελάχιστες αρετές της ταινίας. Ανεβάζουν έτσι και το κατασκεύασμα του ακατονόμαστου ένα επίπεδο. Απ' το “-1” στο “0”. Για την απλοϊκή μελούρα του Έντι Βέντερ στα τραγούδια δεν ούτε λόγος...

Ο Κρις Μακάντλς λοιπόν, άφησε τη φαινομενικά τέλεια ζωή του τελειώνοντας το κολέγιο το 1992, για να ζήσει σα περιπλανώμενος “αλήτης” (tramp) στους δρόμους αρχικά κι ύστερα στο άγριο αφιλόξενο δάσος της Αλάσκα, όπου και πέθανε μετά από 113 ημέρες, πιθανόν απ' την πείνα. Ο Κρακάουερ, που έλιωσε στην έρευνα πριν γράψει το άρθρο κι έπειτα το βιβλίο του, αποδίδει ένα τελείως διαφορετικό πορτρέτο του Μακάντλς, προσέχοντας να μην τον μυθοποιήσει αλλά ούτε να τον απομυθοποιήσει με τρόπο εύκολο κι άδικο. Ίσως γιατί βρίσκει, όπως όλοι νομίζω, κάτι απ' τις δικές του εφηβικές αντιδράσεις κι ορμές στην ιστορία του νεαρού, κάτι πολύ πέρα από εποχές και παγιωμένες ιδέες κι αντί-ιδέες.

Με λίγα λόγια, μια ανάγκη για φυγή και αυτονομία διαχρονική όσο και ουτοπική για το μέσο άνθρωπο, απ' την εποχή των μαμούθ μέχρι σήμερα. Εξετάζει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ανθρώπων που έφτυσαν το σύγχρονο πολιτισμό και “πήραν τα βουνά” (πόσο χιλιοειπωμένη είναι αυτή η έκφραση;) και κάνει τις συγκρίσεις και τους παραλληλισμούς με την πιο πρόσφατη περιπέτεια του Κρις. Στο τέλος βέβαια, κάνει κι αυτός τη βουτιά του στα βαθιά νερά της δραματοποίησης κι επινοεί ένα φινάλε, με βάση τη δική του ερμηνεία των ελλειπών στοιχείων. Ο ντοκιμαντερίστας Ρον Λαμόθ έκανε τις σχετικές αποκαλύψεις στη δική του ταινία γύρω απ' το θέμα, το “Call of the Wild”.

Όσο για τον Σον Πεν (σιγά μην το ξεχνούσα έτσι εύκολα), η φράση ενός νεοϋορκέζου κριτικού καλύπτει όσα θα μπορούσαν να ειπωθούν σε αρκετές παραγράφους: “...σκηνοθετεί σαν 13χρονος που ανακάλυψε το “Φύλακα στη Σίκαλη”. Τον Κρουζ πάλι, τον παρωδήσαν οι δημιουργοί του “Superhero Movie” αλλά όσο αστεία κι αν είναι η δική τους εκδοχή, φοβάμαι πως ωχριά μπροστά στην αυθεντική.

Αργότερα...