Ένας εγγαστρίμυθος μπαίνει σ' ένα μπαρ...

Μόλις είπα ένα ανέκδοτο (έστω και απαράδεκτο) χωρίς να κουνήσω τα χείλη μου. Είμαι κάτι σαν εγγαστρίμυθος. Εντάξει, προφανώς δε μιλάω με το στομάχι, αλλά τα χέρια μου είναι κολλημένα στον κορμό μου, στο ύψος του στομαχιού, ως τους αγκώνες.

Οπότε, τα άκρα με τα οποία πληκτρολογώ είναι σα να βγαίνουν απ' το στομάχι, άρα έχω πέσει αρκετά κοντά. Αν ήμουν κανονικός εγγαστρίμυθος, αντί να κάθομαι να γράφω κακόγουστα ανέκδοτα, θα έκανα σίγουρα κάτι τέτοιο. Που είναι και αληθινά, κακόγουστα αστείο.

Οι εγγαστρίμυθοι απ' ό,τι φαινεται είναι παρεξηγημένοι τύποι. Ακόμα πιο παρεξηγημένες είναι οι χαμογελαστές κούκλες τους με τα τεράστια μάτια και τα ροδοκόκκινα μάγουλα. Για τη σχετική φοβία που κυκλοφορεί, το πως εμφανίζεται και πως θεραπεύεται περισσότερες λεπτομέρειες εδώ. Σήμερα τα πάντα βγαίνουν σε συσκευασία φοβίας. Τελευταίο φρούτο, η ισλαμοφοβία. Ο Φρανκ Φουρέντι όμως βάζει τα πράγματα στη θέση τους γύρω απ' την κλισέ λαϊκή ψυχανάλυση που μεταφράζει την οποιαδήποτε στάση απέναντι σε κάτι ως προϊόν ασθενείας. Πάντως όποιος φοβάται τις κούκλες ας μην ανησυχεί.

Δεν είναι μόνος σ' αυτόν τον κόσμο. Για κάθε άρρωστο τύπο που μιλάει με μια κούκλα, της οποίας τη φωνή κάνει ο ίδιος, ενώ η κούκλα είναι συνήθως ένας εξυπνάκιας που δε χάνει ευκαιρία να τον κοροϊδεύει και να του θυμίζει πόσο αποτυχημένος είναι, υπάρχει κι ένας άρρωστος που χλωμιάζει στη θέα αυτής της κούκλας και δεν μπορεί να δει κάτι αρρωστημένα βιντεάκια σαν κι αυτό. Εμπνευσμένο απ' το πρόσφατο “Dead Silence”.

Λέν ότι σε κάποιες απόκρυφες λατρείες, ο εγγαστρίμυθος λατρεύεται σα θεός και στα πόδια της κούκλας του θυσιάζονται παρθένες και πρωτότοκοι σωρηδόν με αντάλλαγμα την εύνοιά του/της. Νομίζω υπάρχει κι ένα βιβλίο γι' αυτό, το “Οι νεκροί μιλούν απ' το στομάχι των ζωντανών”. Εκδόσεις “Ακατάληπτο”. Βρες το. Διάβασέ το. Βρες το. Διάβασέ το. Βρες...

Η αρρώστια όμως δεν έχει λογικό μέτρο. Γι' αυτό συνεχίζουν να βγαίνουν ταινίες σαν κι αυτή, ενώ ούτε ο (μετέπειτα Σερ) Ρίτσαρντ Ατένμπορο είχε αντισταθεί το 1978 στον πειρασμό να σκηνοθετήσει το “Magic”, όπου ο Άντονι Χόπκινς είναι ο εγγαστρίμυθος ήρωας που από κυρίαρχος της κούκλας του γίνεται το τραγικό υποχείριό της.

Δε γνωρίζω τι ωθεί κάποιον να περάσει το χέρι του στην πλάτη ενός ξύλινου ανθρωποειδούς και ν' αρχίσει να του κουνάει το στόμα πάνω κάτω κάνοντας υψίφωνες μιμήσεις διαλόγων μεταξύ κανονικών ανθρώπων. Μάλλον το ότι είναι δυνητικά αστείο και φρικαλέο μαζί. Το σίγουρο είναι ότι κάποιοι βγάζουν το ψωμί τους απ' αυτό και η δουλειά δεν είναι ντροπή (χωρίς ν' αποκλείεται το να 'ναι αρρώστια).

Τελικά, όλο αυτό το νταλαβέρι είναι καθαρή τεχνική και μαθαίνεται με λίγο κόπο (και πολύ τρόπο). Έτσι, αν δε μπορείς εσύ να πεις κάποια πράγματα έξω απ' τα δόντια, θυμήσου πως μια κούκλα μπορεί να βγει λάδι ακόμα... κι αν διαπράξει φόνο.

Πόσο άρρωστος είμαι εγώ, που ασχολήθηκα μ' αυτό; Αρκετά για να θεωρώ απαραίτητη τη διευκρίνηση ότι ο Chucky (η “Κούκλα του Σατανά” δηλαδή) δεν είναι ανδρείκελο εγγαστρίμυθου, αλλά μια απλή κούκλα δολοφόνος σαν όλες τις άλλες που αγαπήσαμε.

Τα λέμε...