Τι περιμένουν στην αγορά συναθροισμένοι;

Πολύς αχός ακούστηκε πολλά τουφέκια πέσαν. Μήνα σε γάμο ακούστηκαν; Μήνα σε πανηγύρι; Όχι αγαπητοί μου, ο αχός και ο κουρνιαχτός στη λεωφόρο Κηφισού το πρωινό της Τετάρτης δεν αφορούσε καμία τέτοια εικόνα της παράδοσής μας.

Δεν ήταν κάποια σύναξη για το ασφαλιστικό, για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ήταν καν φίλαθλοι αθλητικών σωματείων αυτοί που «περίμεναν στην αγορά συγκεντρωμένοι».
Το logo πίσω από το μαζεμένο πλήθος ήταν αποκαλυπτικό: ΙΚΕΑ. Επρόκειτο για το νέο (το δεύτερο) κατάστημα της γνωστής αλυσίδας που τα προηγούμενα χρόνια έστειλε... όλη την Αθήνα στο αεροδρόμιο.

Έξω από το νέο κατάστημα μπορούσε κανείς να δει τα έξι (!) περιπολικά που επιφορτίστηκαν με την διατήρηση της τάξης στις τάξεις του πλήθους που παρά το ότι ήταν πρωί καθημερινής και εργάσιμης ημέρας, περίμενε υπομονετικά στην ουρά για να ψωνίσει.

Δεν μπόρεσα να μην κάνω τη λαϊκίστικη σκέψη: Άραγε όλοι αυτοί που μόνο τους μέλημα είναι να αγοράσουν πρώτοι άλλη μια καρέκλα BOGDAN ή KURIUKY ή εν πάση περιπτώσει κάτι τέτοιο συνθηματικό, έχουν σκεφτεί ότι μετά από λίγα χρόνια θα πάρουν 20% λιγότερη σύνταξη; Μάλλον όχι, γιατί αν το είχαν σκεφτεί, θα επεδείκνυαν την ίδια επιμονή έναντι του κυβερνητικού σχεδίου για τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό.

Εξηγούμαι: Δεν φταίνε οι άνθρωποι που τους έθελξε η οικονομική και μαζική αισθητική του IKEA- άλλωστε ο Βαράγκης πέφτει μακριά- αλλά είναι κάποιες φορές που με πιάνει απελπισία με το πόσο ο καλπάζων καταναλωτισμός μας υποκαθιστά μια άλλη ευτυχία. Αυτή που είναι πιο δύσκολο να επιτευχθεί.