Όταν το αυτονόητο γίνεται ζητούμενο

Περνούν τα χρόνια και έπρεπε κάποτε το θέμα να τεθεί και στην Ελλάδα. Μιλώ για τους γάμουνς των ομοφυλοφίλων. Επί δεκαετίες, η ελληνική κοινή γνώμη επιδεικνύει έναν (καθόλου πρωτότυπο, ειναι η αλήθεια) καθωσπρεπισμό, στηρίζοντας την γνώμη που της κληροδότησαν- για να μην πω της επέβαλαν- για την οικογένεια. Ακόμη και κατά παράβαση του ίδιου του Συντάγματος.

Συμφωνώ ότι το θέμα πηγαίνει λίγο μακρύτερα. Δηλαδή στον ορισμό του γάμου. Ναι, αν θεωρήσουμε ότι γάμος είναι αποκλειστικά η θρησκευτική επικύρωση μιας ερωτικής σχέσης, η ίδια η εκκλησία ας πούμε ότι δικαιούται (παραβαίνοντας βέβαια τις επιταγές της θρησκείας περί ισότητας των ανθρώπων) να «απαγορεύει» τον γάμο σε ανθρώπους του ίδιου φύλου. Στο κάτω- κάτω, αυτή έχει το μαχαίρι, αυτή και το καρπούζι. Ομοφυλόφιλους δεν θέλω, λέει, και λογαριασμό δεν δίνω.

Όταν το θέμα φτάνει σε επίπεδο ευνομούμενης πολιτείας όμως, τα διακυβέυματα είναι διαφορετικά. Ποιος και εν ονόματι ποιου αγαθού- ελικρινώς ελπίζω όχι της χουντικής «οικογένειας»- δικαούται να απαγορεύσει σε δύο οποιουσδήποτε ανθρώπους να κάνουν οτιδήποτε θέλουν με την προσωπική τους ζωή;

Μήπως αν ο θεσμός της οικογένειας είναι τόσο εύθραστος ώστε η ζωή των τα «κανονικών» ζευγαριών να απειλείται αν κάποια άλλα «μη κανονικά» σφραγίζουν την απόφασή τους να συγκατοικήσουν και με την παρέμβαση των αρχών, θα έπρεπε ήδη να ανησυχούμε περισσότερο από ότι «θα μπορούσαμε να ανησυχήσουμε» αν ο Μπάμπης και ο Τάκης έχουν ένα χαρτί από το Δημαρχείο που θα λέει ότι ο ένας δικαιούται να κληρονομήσει τον άλλο;

Και εδώ ο νέος Αρχιεπίσκοπος είχε μια σπάνια ευκαιρία. Όχι βέβαια να υποστηρίξει τα αγαθά της ομοφυλοφικής ένωσης. Αυτό δεν θα μπορούσε να το κάνει, αφού ακόμη και αυτός ο θρησκευτικός ηγέτης δεν είναι απρόσβλητος από τις δημοσκοπήσεις. Θα μπορούσε όμως να μην πάρει θέση. Δεν το έκανε, παρότι είναι ακόμη «άκαφτος» από επικοινωναικές «πατάτες».

Όσο η εκκλησία δεν θα αναγνωρίζει την έλευση του διαφωτισμού και όσο διάφοροι τύποι θα επιβεβαιώνουν (;) τον ανδρισμό τους αφορίζοντας τον διπλανό, θα συνεχίσουμε να εντυπωσιαζόμαστε ως κοινωνία από το ότι οι γυναίκες κάνουν καριέρα και θα διαβιούμε κάπου εκεί στο 1300...