"Πέστε να' ρθουν σεισμολόγοι..."

Είναι-όπως έχουμε πει- πάντα διασκεδαστικό να βλέπει κανείς επαγγελματικές ομάδες να σφάζοντια δημοσίως. Όχι γιατί μας αρέσουν οι εμφύλιοι, αλλά γιατί έχει κανείς την ευκαιρία να μάθει τι πραγματικά συμβαίνει σε κάποιον κλάδο, χωρίς αυτό να ωραιοποείται από την αλληλεγγύη και τον συναδελφικό συνδικαλισμό.     

Από όλες αυτές τις κάστες που παρελαύνουν στις τηλεοπτικές πασαρέλλες, αγαπημένο μου θέαμα αποτελούν οι σεισμολόγοι. Είναι νομίζω οι πλέον ευρυματικοί στις αλληλοκατηγορίες και πραγματικά... αδηφάγοι. Φαντάζεστε λοιπόν την ικανοποίηση του Ιοβόλου αυτή την εποχή που η συγκεκριμένη επιστημονική ομάδα έχει την τιμητική της, αφού οι επισκέψεις του Εγκέλαδου έχουν πυκνώσει, και το θέμα Ζαχόπουλου έχει ξεθωριάσει (Τι να κάνουν και τα έρμα τα κανάλια; Κλέφτες να γίνουν;).
 
Τους ακούω κάθε βράδυ να πετούν ο ένας στον άλλο κινδυνολογίες του τύπου "αν σας είχαμε ακούσει κύριε συνάδελφε, τώρα θα θρηνούσαμε εκατοντάδες, χιλιάδες θύματα!" και βλέπω στα μάτια τους σχεδόν μια θλίψη για το κακό που απεσοβήθη μια και ο "συνάδελφος δεν εισακούστηκε". 

Και είναι αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι που ο μέσος τηλεθεατής κοιτάζει με αγωνία. Αυτοί που περιμένει να του πουν αν θα κάνει σεισμό ή αν τα προχθεσινά ρίχτερ ήταν από το ρήγμα της Πάρνηθας, για να υπολογίσει αν το σπίτι του θα αντέξει, αν έκανε καλά που μένει στον πρώτο όροφο, αν η θεία του που μένει στον πέμπτο είναι καλύτερα γιατί "οι πρώτοι όροφοι φεύγουν και  οι παραπάνω μένουν ανέπαφοι" και τέτοια επιστημονικά.
 
Σε όλες τις περιπτώσεις που οι σεισμοί επανέρχονται στο επίκεντρο της επικαιρότητας δεν μπορώ να μην θυμηθώ την παλιά μου φίλη, Ελίνα. Εκείνη μετά τους σεισμούς του 1999 έκανε τέσσερις μήνες να μπει σε ηλεκτρικό παρότι έμενε στον Πειραιά και έπρεπε να μετακινείται κάθε μέρα προς το κέντρο. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αφού ια μέρα μας ανακοίνωσε (με ντροπή, είναι η αλήθεια) πως την προηγούμενη το βράδυ ονειρεύτηκε ότι είχε συνουσία με τον Τσελέντη (τον εκ Πατρών σεισμολόγο) στη Σαντορίνη!

Κάθε φορά που βλέπω τα εκλεκτά αυτά μέλη της επιστημονικής κοινότητας να σφάζονται ενώπιον της κάμερας- ουσιαστικά για ακαδημαϊκές μικρότητες που άπτονται της έδρας που έχει ο καθένας ή που θα «έπρεπε» να έχει, αναρωτιέμαι τι άποψη θα σχηματίζει η Ελίνα που, όπως και πολύς- πολύς άλλος κόσμος, συνήθιζε να κρεμιέται από τα χείλη τους για να εξασφαλίσει λίγη ηρεμία και να «βγάλει» το βράδυ.

Ίσως πάλι βέβαια να έχει παντρευτεί κανέναν από δαύτους για να είναι "σίγουρη"...