μ.Χ.

Παιδάκια, γιαγιάδες, θείες, πιστοί. Όλοι μαζεύτηκαν για να προσκυνήσουν (!) το παγωμένο λείψανο του Αρχιεπισκόπου σε μια επίδειξη μακαβριότητας που κορυφώθηκε με την περιφορά του πτώματος σε κοινή θέα, στους δρόμους της πρωτεύουσας. Κρατήθηκα λόγω του πένθους, αλλά τώρα θα τα πω.

γράφει:Ιοβόλος 12 Φεβρουαρίου 2008 Παλαιότερο των 360 ημερών

Πρέπει να μοιραστώ μαζί σας ότι ο ρόλος της τηλεόρασης στην ατζέντα της καθημερινότητας, μού είναι όλο και πιο απεχθής. Το ένα μετά το άλλο, ανακύπτουν θέματα που κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι "εφευρίσκονται" από τα βραδινά δελτία. Το παράλογο είναι ότι τα θέματα αυτά πιθανότατα δεν θα απασχολούσαν τον κόσμο, αν δεν τους έλεγε η τηλεόραση ότι "θα πρέπει να τον απασχολούν".

Μέχρι να περάσουν κάποιες μέρες δεν τολμούσα να ασχοληθώ με τις τυμπανοκρουσίες για τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου- αν μη τι άλλο για να μην έχω βάρος στη συνείδησή μου το ασχολείσθαι με αυτόν που "δεδικαίωται" (;). Είχα όμως από εκείνες τις ημέρες του εθνικού πένθους κρατήσει κάποιες σημειώσεις για ορισμένα πράγματα που μου χτύπησαν πολύ άσχημα. Επί παραδείγματι:

Τρίτη 29 Ιανουαρίου, ώρα 23.28 Μητρόπολη Αθηνών

Ο δημοσιογράφος (όχι ο γνωστός "Δημοσιογράφος"- ένας άλλος, απλός) σπεύδει σε ένα 7χρονο αγοράκι και το ρωτάει: «Τι κάνεις εσύ τέτοια ώρα εδώ;». Το ντροπαλό αλλά εύγλωττο μικρό απαντά: «Περιμένω για να φιλήσω το χέρι του μικρού Χριστού.». Κάγκελο για μερικά δεύτερα ο δημοσιογράφος. Συνεχίζει: «Και γιατί θέλεις να του φιλήσεις το χέρι;». –«Γιατί ήταν καλός. Έλεγε ωραία πράγματα και το πρόσωπό του ήταν όμορφο». (Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι ο λόγος γίνεται για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο).

Ο δημοσιογράφος στρέφεται τώρα σε έναν νέο, γύρω στα 28. «Και εσείς εδώ; Πόση ώρα περιμένετε εδώ, μέσα στο κρύο;» -«Περίπου 1μιση ώρα». –«Και τι είναι αυτό που σας κάνει να περιμένετε;» -«Ήρθαμε να προσκυνήσουμε αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο που έκανε τόσα πολλά» - «Σας άγγιξε δηλαδή;» - «Ναι, ήταν κοντά στους νέους ανθρώπους. Έλεγε ανέκδοτα.». Α, μάλιστα, σκέφτομαι. Για τον Χριστόδουλο ο λόγος...

Επόμενο πλάνο, το εσωτερικό του ναού και μία ατελείωτη ουρά κόσμου να σπρώχνεται ανυπομονώντας να φιλήσει το χέρι, τα άμφια, τα πόδια, ενός πράσινου, ταριχευμένου πτώματος.

Θρησκευτικός ηγέτης –καμία αντίρρηση, για κάποιους άγιος, αναμφισβήτητα μία από τις ισχυρότερες προσωπικότητες στην ιστορία της ελληνικής Εκκλησίας. Ελεύθερος ο καθένας να τον τιμήσει όπως νομίζει. Οι ενστάσεις ωστόσο αρκετές. Μία που μου έρχεται τώρα: Γιατί πρέπει μικρά παιδάκια να τραβιούνται νυχτιάτικο μέσα στην παγωνιά για να προσκυνήσουν έναν νεκρό; Εν ονόματι ποιας πίστης και ποιου τυπικού;

Και τι θα πει "προσκυνώ" εν έτει 2008;