Όταν... "μύρισαν" οι ιδεολογίες

Πριν από λίγα χρόνια, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης έπιασε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας πόστο στα φανάρια πολυσύχναστων κόμβων της συμπρωτεύουσας και μοίρασε στους διψασμένους οδηγούς, εμφιαλωμένα νερά με τη φάτσα του στην ετικέτα.

Τον ίδιο καιρό, κυκλοφόρησαν και τηλεκάρτες με τη πασίγνωστη φιγούρα του και μερικές μονάδες δώρο για τους υποψήφιους ψηφοφόρους του. Δυο-τρία χρόνια μετά, με αφορμή μια εκστρατεία υπέρ της ασφαλούς οδήγησης μοίρασε ούζο στους οδηγούς της πόλης, πακέτο με φυλλάδια κατά της κατανάλωσης αλκοόλ. Εγώ τότε γέλασα. Κάποιοι άλλοι όμως πρόσεχαν καλύτερα στο μάθημα.

Το Καταλανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSC) ξεκίνησε τη φιλόδοξη καμπάνια του πρόσφατα, λανσάροντας ένα νέο άρωμα: το Άρωμα του Σοσιαλισμού! Με μεσογειακά βοτάνια και φρούτα, ανεμιγμένα με λευκό τσάι και βασικές νότες πιο... ανατολίτικης προέλευσης, ο συνδυασμός καταλήγει σ' ένα άρωμα εμπιστοσύνης, ισότητας, προόδου και αποτελεσματικότητας, σύμφωνα πάντα με το σχετικό ρεπορτάζ. Κι αν όλο αυτό μοιάζει από μόνο του με φάρσα, οι υπεύθυνοι δεν άφησαν να υπάρξουν τέτοιες παρανοήσεις.

Σε ραδιοφωνική εκπομπή, ο δημιουργός του, το χαρακτήρισε ως την αρωματική παρουσίαση των σοσιαλιστικών αξιών κι ο αντιπρόεδρος του κόμματος το συνέστησε στους συντηρητικούς αντιπάλους του ως χαλαρωτικό (πολιτικός πολιτισμός λέγεται αυτό). Σαν κερασάκι στην τούρτα, ένας εκπρόσωπος του PSC (ο Κίμων Κουλούρης της Καταλωνίας ίσως) το πρότεινε ως αποσμητικό εργασιακών χώρων για τη δημιουργία περιβάλλοντος ισότητας και ισονομίας.

Κάποτε τέτοιου είδους πλάκες έκαναν οι σατιρικοί, οι γελοιογράφοι κι οι επιθεωρησιογράφοι αλλά όχι πια. Φαίνεται ότι οι πολιτικοί απέκτησαν ξαφνικά πολύ χιούμορ, τόσο που ν' ακυρώνουν τη σάτιρα κοροϊδεύοντας οι ίδιοι τον εαυτό τους κι έχοντας παράλληλα την ψευδαίσθηση ότι το χιούμορ τους μοιράζονται κι οι ψηφοφόροι τους.

Όταν βέβαια ένα Κόμμα που υποτίθεται ότι καλείται να αντιπροτείνει λύσεις στα αδιέξοδα του παρόντος καπιταλιστικού τοπίου, μετατρέπει χαλαρά τα γραφεία και τις συγκεντρώσεις του (από εκεί μπορεί κανείς να προμηθευτεί το εθνοσωτήριο άρωμα προς 1 ευρώ) σε φουαγιέ του Hondos, το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι όμορφες κοπέλες με παρηγορητικά ντεκολτέ και γυάλινα ψεκαστήρια (εμένα πάντως μου αρκεί).

Το μόνο λοιπόν που απομένει είναι μια διαφήμιση. Κάτι σαν κι αυτό εδώ δηλαδή, μόνο που οι κοπέλες αντί για Egoiste θα φωνάζουν το (σε μια ελεύθερη ιδεολογική αντιστοίχιση) αντίθετο υποτίθεται... Socialiste!