Οι ποιητές, τι φταίνε;

Ηταν μια εποχή γύρω στη δεκαετία του '50-' 60 που η ελληνική στιχουργική έψαχνε το δρόμο της προς το «νέο» ελληνικό τραγούδι.

Στο κλίμα αυτό αρκετοί άσημοι συνθέτες επιχειρούσαν «να πιάσουν την καλή» μελοποιώντας τους μεγάλους μας ποιητές και εν τέλει ασελγώντας κατά της αρτιότητας των στίχων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι μόνες παρόμοιες συνεργασίες που επιβίωσαν στο χρόνο ήταν αυτή του Χατζιδάκι με τον Γκάτσο και του Θεοδωράκη με τους Ελύτη και Ρίτσο.

Αυτές τις γιορτές ακούω συνεχώς διαφημίσεις για δύο «δίσκους» (που λέγαμε και παλιά), στους οποίους οι δημιουργοί μελοποιούν ποιήματα του Καβάφη. Πρόκειται για δύο συλλογές που αν έχω καταλάβει καλά, περιλαμβάνουν και απαγγελίες και διάφορα άλλα για τον Καβάφη με αφορμή και κατάληξη τις αμφιβόλου ποιότητος μελοποιήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι λίγη από την ποίηση του μεγάλου Αλεξανδρινού έχει έως τώρα μετάσχει σε τραγούδι-γεγονός που καθόλου δεν με θλίβει. Αναρωτιόμουν: Γιατί το καλλιτεχνικό όραμα αυτών των δημιουργών πρέπει να περνάει από τους ποιητές μας;

Με κίνδυνο να αδικώ τις προσπάθειες, μόνο και μόνο χάριν του προσωπικού μου γούστου, μού επιτρέπω να αναφωνήσω τη συμβουλή του ποιητή, αν και λίγο παραλλαγμένη: «Κι αν δε μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς. Μη τονε εξευτελίζεις»...