Theoxenia και... Theos φυλάξοι

Η ιστορία με τα απανταχού «κτήματα» όπου τελούνται οι γάμοι, μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία δέκα χρόνια (μπορεί να λέω και πολλά).

Θείες και γιαγιάδες, φανταιζί δεσποσύνες και καθωσπρέπει κυρίες παίρνουν τα ρούγες για να καταλήξουν να διασκεδάζουν σε κάτι ερημιές, που όμως κοσμούνται από ροτόντες με τραπεζομάντηλα που υποτίθεται ότι είναι της προκοπής και από καρέκλες των γύφτων με κάτι –και καλά- επίσημα καλύμματα.

Η άλλη «λύση» φαίνεται να είναι τα ξενοδοχεία. Νοικιάζεις έναντι ενός καθόλου ευτελούς τιμήματος τις υπηρεσίες ενός καλού ξενοδοχείου φέρνεις εκεί τους καλεσμένους, τους αμολάς να διασκεδάσουν, να φάνε το μενού με τη μεγαλύτερη δυνατή οικονομία έχεις προ-αποφασίσει, χορεύετε όλοι μαζί τα νησιώτικα του Πάριου και κάτι από τα νιάτα σας, και ξεμπερδέψαμε και με την υποχρέωση του απεχθούς αυτού νέο-εθίμου που λέγεται «δεξίωση γάμου».

Ετσι κάπως πρέπει να σκέφτηκε και το νεαρό ζευγάρι που μετά το γάμο τους μας κάλεσε προ εβδομάδων στο πεντάστερο Theoxenia στην Κηφισιά.

Τι να πρωτοπώ; Πως ό,τι είχε αναληφθεί από το προσωπικό του ξενοδοχείου ήταν άθλια οργανωμένο; Πως το φαγητό σερβιρίστηκε κρύο ή ότι όλη την ώρα οι σερβιτόροι κοιτούσαν το ρολόι τους για το πότε θα τελειώσουν;

Εως εκεί να πω ότι μπορούσα να κατανοήσω και την επιθυμία του εργαζόμενου να τελειώσει τη δουλειά του και να πάει σπιτάκι του. Όταν όμως σηκώθηκα για να πάω στην τουαλέτα και πέντε λεπτά αργότερα, όταν επέστρεψα, διαπίστωσα ότι το μισοτελειωμένο πιάτο μου- το οποίο σημειωτέον είχε σερβιριστεί πριν από μισή ώρα!- είχε ανεπιστρεπτί πάρει την άγουσα για τα άπλυτα απόρησα πόσοι από τους καλεσμένους είχαν την τύχη να είναι πιο γρήγοροι από μένα.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να το τσεκάρω στο γλυκό- ένα πραγματικά μετριότατο έδεσμα- το οποίο πέρασε από μπροστά μου για περίπου 10 λεπτά. Είχα όμως πλέον προετοιμαστεί και απλώς διασκέδαζα με όσους πίστεψαν ότι είχαν πραγματική άνεση χρόνου για να απολαύσουν το επιδόρπιο.

Και δεν τολμώ καν να ρωτήσω τους νεόνυμφους πόσο κόστισε η όλη διοργάνωση…