Παπούτσι από τον τόπο μου...

Η περιορισμένη ελληνική αγορά ωθεί από καιρού εις καιρόν, τους έχοντες και τους κατέχοντες στο εξωτερικό για ψώνια. Οι επικρίσεις που αυτοί δέχονται με αυτή την αφορμή ασχέτως του αν είναι δικαιολογημένες είναι πάντως υπαρκτές.

Ο Ιοβόλος δεν έχει ποτέ «πεταχτεί στο Μιλάνο να αγοράσει ένα ζευγάρι παπούτσια» (λόγω φυσιολογίας άλλωστε δεν του είναι απαραίτητα), αλλά είναι κάποιες φορές που θα ήθελε να το κάνει.

Εξηγούμαι: Τις προάλλες βρέθηκα με φίλη σε βόλτα στα μαγαζιά. Για καλή μου τύχη η αναζήτηση δεν ήταν μακρά, αφού τελικά αποφάσισε να αγοράσει δύο ζευγάρια παπούτσια από την «Καλογήρου», χρεώνοντας αντίστοιχα την πιστωτική της κάρτα.

Δύο ημέρες μετά, η ίδια φίλη έλαβε ένα τηλέφωνο. Εκ του καταστήματος, είχε γίνει ένα λάθος στη χρέωση του λογαριασμού της και υπολειπόταν η καταβολή 7 ακόμη ευρώ. Μάταια η φίλη έδωσε την συγκατάθεσή της να «τραβήξουν» τα 7 ευρώ από την κάρτα της, ώστε να λυθεί η εκκρεμότητα.

«Μήπως μπορείτε να περάσετε από εδώ να το κανονίσουμε;», ρώτησε η υπάλληλος.

Όχι, η κυρία που έκανε τα ψώνια δεν μπορούσε να περάσει από εκεί. Και όχι, δεν είναι θέμα απροθυμίας να εξυπηρετηθεί αυτή η ευγενής υπάλληλος που επιδίωξε να προσθέσει μια ακόμη δραστηριότητα στο πρόγραμμα της πελάτισσάς της.

Απλώς, αυτή η ιστορία με τα "high" μαγαζιά που επιχειρούν αφορμώμενα από τη σχεδόν  μονοπωλιακή τους θέση να μας βάλουν και λίγο στο ρόλο του υπαλλήλου τους, είναι απαράδεκτη και πρέπει να σταματήσει.
 
Ή- έστω- σε όσους προτίθενται να λειτουργούν σαν "βοηθοί εκπλήρωσης" που λέει και το αστικό δίκαιο, να κάνουν και καμιά έκπτωση. Ας πούμε 7 ευρώ.