Bohemia: Γκρίνια... χωρίς σάλτσες για ένα τσέχικο

Το φαινόμενο της ταχύτατης διάδοσης και εξέλιξης σε trend των ανά την Αθήνα ”εξωτικών” και ”έθνικ” εστιατορίων δεν είναι καινούριο. Ούτε και οι –ενίοτε φιλότιμες, ενίοτε απέλπιδες– προσπάθειες του προσωπικού να μυήσει τους ”άσχετους” θαμώνες στις υψηλές αξίες της ιδιαίτερης κουζίνας τους. Όταν, όμως, οι εν λόγω προσπάθειες θυμίζουν περισσότερο νουθεσίες που πραγματοποιούνται με ύφος χιλίων καρδιναλίων και μακράν απέχουν από το να είναι απλές συμβουλές –διότι, άλλωστε, περί ορέξεως…– τότε η κατάσταση είναι μάλλον ανησυχητική. Τέτοια ήταν η περίπτωση ενός εκ των σερβιτόρων στο κατ’ ευφημισμό τσέχικο εστιατόριο ”Bohemia”, όταν κάναμε το –ολοφάνερο– λάθος να του ζητήσουμε να προσθέσει κνετλίκι στο κοτόπουλο που είχαμε μόλις παραγγείλει. ”Τα κνεντλίκι, που μου τα ζητάτε, τα ξέρετε;” ήρθε η… αποστομωτική απάντηση, συνοδευόμενη από φανερά ενοχλημένο ύφος. Τα ξέραμε. Ο δίλεπτος μονόλογος που ακολούθησε σχετικά με τον τρόπο μαγειρέματος και σερβιρίσματος –ποτέ χωρίς σάλτσα, πράγμα απαράδεκτο, απορεί πραγματικά πώς μας ήρθε τέτοια ιδέα– ήταν μάλλον περιττός. Μικρή σημασία είχε το γεγονός ότι τρεις μήνες στην Πράγα κανείς δεν είχε θιχτεί όταν ζητούσαμε κνεντλίκι ως συνοδευτικό σε πιάτο χωρίς σάλτσα –το θέμα δεν ήταν η διαφωνία σχετικά με τον τρόπο σερβιρίσματος ενός οποιουδήποτε εδέσματος, αλλά η αντιμετώπιση και η εν τέλει… επικράτηση του ισχυρότερου! Διότι τα κνεντλίκι τελικά ήρθαν σε ξεχωριστό πιατάκι, περιχυμένα με μια τυχαία σάλτσα –διότι το ζήτημα ήταν να έχουν σάλτσα. Το παρήγορο ήταν ότι η κουζίνα, όπως αποδείχθηκε, μακρινή μόνο –αν κάποια– σχέση είχε με το catchy όνομα του εστιατορίου. Όχι τίποτα άλλο, να μην προσβάλλουμε την περιοχή που δάνεισε το όνομά της σε μια ολόκληρη ιδεολογία που μακράν απέχει από δήθεν, ψευτο-trendy και υπεροπτικές συμπεριφορές.