Καφές στο αρχαιολογικό: ”Μουσειακή” εξυπηρέτηση

Σίγουρα θα έχετε πετύχει ένα από αυτά τα μαγαζιά που αν και με ελάχιστο προσωπικό, δουλεύουν ”ρολόι”. Μπορεί να είναι καφετέριες, ταβέρνες εστιατόρια ή ακόμη και ψιλικατζίδικα με κοινό τους όμως χαρακτηριστικό, την εύρυθμη λειτουργία, την συνεννόηση μεταξύ των συνεργατών και τελικά την εξυπηρέτηση του πελάτη. Σίγουρα θα έχετε επίσης πετύχει και κάποιο από τα ”άλλα” μαγαζιά- κάποιο από αυτά που αν και υπεράριθμα, αδυνατούν να προσφέρουν ακόμα και τη στοιχειώδη εξυπηρέτηση, οδηγώντας τον πελάτη να πιστέψει ότι η ικανοποίηση της ανάγκης του για ποτό, καφέ ή φαγητό περνά από τα δαιδαλώδη δίκτυα της πάλαι ποτέ τσαρικής γραφειοκρατίας. Στην δεύτερη αυτή κατηγορία ανήκει ο ”Κήπος του Μουσείου” μία εκ των ”δημοτικών” καφετεριών της πόλης, την οποία λειτουργεί ιδιώτης μέσω παραχώρησης, διαγωνισμού ή ό,τι τέλος πάντων. Ο Ιοβόλος βρέθηκε εκεί αφού συνόδεψε νεαρή συγγενή σε μία βόλτα στο Αρχαιολογικό Μουσείο, έχοντας μάλιστα χαρεί για την συγκυρία που τον έφερε στα τραπέζια παλιού του στεκιού σε μια ομολογουμένως εξαιρετικά θελκτική, αν και αστική, τοποθεσία. Η ανακαίνιση- προφανώς προϊόν της Ολυμπιακής προετοιμασίας- άφησε εμφανή τα σημάδια της μετατρέποντας την παλαιά καφετέρια σε εκσυγχρονισμένο ”meeting point”, αλλά και αντικαθιστώντας τις άνετες και γενναιόδωρες πολυθρόνες με δυσκοίλια πλεκτά καθίσματα. Αφού περιμέναμε για περίπου 20 λεπτά με τα υπολείμματα της παραγγελίας των προηγουμένων πελατών μπροστά μας, ο αρμόδιος σερβιτόρος (δεν ήταν και εύκολο να τον βρεις: τρεις ρωτήσαμε και δήλωσαν αναρμόδιοι!) εδέησε να καθαρίσει το τραπέζι, όχι όμως και να πάρει παραγγελία. Για τη δεύτερη αυτή δοκιμασία, έπρεπε να περιμένουμε ακόμη 15 λεπτά, ενώ για να πάρουμε τελικά ένα ρημαδοκαφέ μπροστά μας, το χρονικό διάστημα ήταν κατά τι μεγαλύτερο και άγγιξε τα 20 λεπτά. Νερό δεν μας έφεραν ποτέ και ευτυχώς που το περίπτερο ήταν κοντά, και ο γενναίος Ιοβόλος έσωσε το παιδί από το κοράκιασμα. Στον λογαριασμό ο Ιοβόλος παρατήρησε πως το εμβληματικό αυτό μαγαζί χρεώνει τον καφέ 4,80 ευρώ και τον ανάμικτό χυμό 6,80 ευρώ (!)- τιμή βεβαίως εξευτελιστική αν συλλογιστεί κανείς τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που προσφέρει... Το μόνο διασκεδαστικό στην όλη ιστορία ήταν οι απέλπιδες προσπάθειες που κατέβαλαν οι τουρίστες για να συνεννοηθούν περί της παραγγελίας τους με τους αγγλομαθείς σερβιτόρους που τους διαβεβαίωναν ευθαρσώς ότι ”αυτό είναι τούρκεϊ”, και μας επέτρεπαν να εικάσουμε ότι επρόκειτο για σάντουιτς γαλοπούλας.