Αποχαιρετισμός στον Μπάμπη Ακτσόγλου

Ο Ιοβόλος θα ήθελε σήμερα να λεγόταν αλλιώς… Είναι δυσάρεστο να πρέπει να αναφέρεσαι σε ανθρώπους όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά γιατί έφυγαν και θέλεις να τους αποχαιρετήσεις. Ο Μπάμπης Ακτσόγλου υπήρξε σημείο αναφοράς για όσους ασχολούνται με τον κινηματογράφο, είτε ως συνεφίλ, είτε επαγγελματικά. Συνεπής λάτρης του σινεμά, από τις σελίδες του Αθηνοράματος κάθε εβδομάδα ο Μπάμπης έδινε το στίγμα του ανθρώπου που αγαπούσε και γνώριζε τον κινηματογράφο και που ήταν πρόθυμος να δώσεις μια αντικειμενική γνώμη για την ταινία που είδε. Μακριά από διαφημιστικούς τακτικισμούς και εκδοτικές σκοπιμότητες. Γνώρισα τον Μπάμπη πριν από αρκετά χρόνια όταν δεν μπορούσα να εκτιμήσω ούτε την επαγγελματική του ακεραιότητα, ούτε την εμβρίθεια των γνώσεών του. Τότε, η μόνη μου εντύπωση ήταν ότι πρόκειται για έναν εξαιρετικό και ήπιο άνθρωπο με ήθος και χιούμορ. Αν και είχα να τον δω αρκετά χρόνια, η εντύπωσή μου δεν άλλαξε αλλά επιρρώθηκε από τα όσα μάθαινα από τη δημοσιογραφική πιάτσα. Ο Μπάμπης γεννήθηκε το 1954, σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι, συνεργάστηκε με τα περιοδικά ”Σινεμά”, ”Οθόνη”, ”Φιλμ”, ενώ νωρίτερα είχε ιδρύσει τα ”κινηματογραφικά τετράδια”. Από το 1987 συνεργαζόταν με το Αθηνόραμα. Ως in2life θέλουμε να συλλυπηθούμε τη γυναίκα του Χρυσάνθη, τα τρία του παιδιά, τον αδελφό και τη μητέρα του. Τι άλλο να πω; Ετσι και αλλιώς δεν ξέρω αν αυτά έχουν σημασία. Αν πάντως έχουν, ελπίζω το αντίο μου να φτάσει έως εκεί.