Ρέκβιεμ για ένα ”ποτάδικο”

Μπορεί σήμερα να θεωρούμε τη διασκέδαση των μπαρ αυτονόητη, αλλά τουλάχιστον πριν το 1980, δεν ήταν καθόλου έτσι. Η μόδα του μπαρ βρήκε τους Έλληνες καθισμένους στις ταβέρνες, αλλά και εξαιρετικά πρόθυμους να σηκωθούν από αυτές. Ωστόσο, και πριν το trendy ανακαλύψει τη μπάρα, στην Αθήνα μοναχικά μαγαζάκια, ως επί το πλείστον κλασσικά και ανεπιτήδευτα ”ποτάδικα”, φώτιζαν τους δρόμους του τότε ”εναλλακτικού” και φιλοξενούσαν αιρετικούς και ξενόφερτους. Πριν από 40 περίπου χρόνια, στην Πλατεία Μαβίλη ο κ. Λώρας άνοιξε το ομώνυμο μπαρ που για πολύ- πολύ καιρό έκανε μόνο αυτό που έπρεπε: σέρβιρε ποτά. Δεν είχε μουσική, δεν είχε προκλητικές μπαργούμεν, και δεν κερνούσε σφηνάκια. Απλώς έβαζε ποτά. Η επιτυχία στις αρχές του ’80- τότε που οι ανερχόμενοι lifestαλάδες κήρυξαν το μαγαζάκι του κ. Νίκου ”in”- δεν αλλοίωσε την ταυτότητα του μαγαζιού και οι πιστοί του θαμώνες χρειάστηκε απλώς να κάνουν υπομονή μέχρι να φύγει η ανήσυχη νεολαία από το πεζοδρόμιο όπου συνωστιζόταν για λίγο περισσότερο από ένα χρόνο. Στη συνέχεια ο Λώρας εμφάνιζε την εικόνα που του ταίριαζε: ήταν ο τόπος της οικείας και ήρεμης σύναξης διανοουμένων και βετεράνων των μπαρς. Όταν τις προάλλες πέρασα από την Πλατεία Μαβίλη και πρόσεξα ότι ο Λώρας έκλεισε- όχι για ανακαίνιση, κάτι τέτοιο θα ήταν μάλλον απίθανο- υποσχέθηκα στον εαυτό μου να γράψω κάτι για το τέλος ενός από τα σοβαρότερα και συνεπέστερα μπαρ της Αθήνας. Σκεφτόμουν πως όσο καλό γούστο και όσο καλές προθέσεις να έχει κανείς όταν επιχειρεί να ανοίξει μια επιχείρηση μπαρ, ένα πράγμα δεν μπορεί να πετύχει: Να γράψει ιστορία. Και ο Λώρας έγραψε.