Όχι άλλα αθλητικά ”διδάγματα”!

Ιδιαίτερες δάφνες φιλάθλου ο Ιοβόλος δεν διεκδικεί. Εχει για τα αθλητικά τεκταινόμενα λιγότερη ενημέρωση από αυτή του μέσου ανθρώπου, για το λόγο αυτό και διστάζει να σχολιάσει, μεταξύ άλλων, και ό,τι παίζεται με μπάλα. Όπως συμβαίνει σε όλες τις κοινωνίες που ”βρίσκονται σε ζόρι”, η ελληνική αγαπά τα θεάματα. Αν μάλιστα στα θεάματα αυτά κάποιος δικός μας πρωτεύει, η παρακολούθησή τους θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ. Η πρόσφατη- εξαιρετικά επιτυχημένη- πορεία της Εθνικής του Μπάσκετ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ξεσήκωσε θύελλες ενθουσιασμού, έδωσε θέμα στα δελτία ειδήσεων και έφερε στα παράθυρα μια σειρά ειδημόνων. Παρά το ότι οι επισημάνσεις των ειδικών αυτών συχνότερα φέρνουν αναγούλα παρά γνώση, όπως εύστοχα επισήμανε σε σχετικό του άρθρο και ο Χρήστος Ζαρίφης στη στήλη του Δια- κριτικά, ο Ιοβόλος δεν επιθυμεί να σταθεί στις διθυραμβικές κορώνες που συχνά ενδύθηκαν και τον μανδύα της εθνικής δικαίωσης. Αυτό που επιθυμεί να ρωτήσει ο Ιοβόλος είναι γιατί πρέπει σώνει και καλά μετά από κάθε επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού να βγαίνουν βαρύγδουπα πορίσματα για το ”πώς πρέπει να λειτουργούμε”, ”τι μάθαμε” και ”τι διδάγματα ζωής” βγαίνουν από την ομαδικότητα, την ευστοχία ή την... αλτικότητα. Το θέμα γίνεται πιο ιλαρό όταν τα κοινωνιολογικά αυτά πορίσματα καλούνται να διατυπώσουν δημοσίως αθλητές, πρώην αθλητές και προπονητές. Οι άνθρωποι δεν κάνουν αυτή τη δουλειά και συχνότατα καταλήγουν να επαναλαμβάνουν αφέλειες με περιορισμένο λεξιλόγιο, μόνο και μόνο επειδή εκεί τους εξωθούν τα δελτία ειδήσεων και οι πολυάριθμοί οπαδοί της εύπεπτης δημοσιογραφίας. Ο Ιοβόλος δεν νιώθει ελιτιστής, ούτε πιστεύει ότι χρειάζεται να έχει κάποιος ντοκτορά για να διατυπώνει τις απόψεις του επί παντός επί στητού. Όταν όμως οι δηλώσεις γίνονται δημόσια, χωρά κριτική για όχι σε ό,τι αφορά το από ποιον λέγεται κάτι, αλλά για το ΤΙ λέγεται.