Ακρόπ-ολοι: Οι σαρδέλες της πανσελήνου

Θυμάμαι παλιότερα που αναζητώντας ερημικό μέρος για να ξεναγήσουμε το φλερτ μας και μη έχοντες στη διάθεσή μας όχημα, ανακαλύψαμε την Πνύκα. Ώρες ατελείωτες συζήτησης και κατάποσης φτηνού κρασιού στους γλιστερούς βράχους και τη βραδινή θέα της Ακρόπολης απο τη μια και της πόλης από την άλλη. Η ιδέα να απολαύσει κανείς την αυγουστιάτικη πανσέληνο στον αρχαίο βράχιο της Ακρόπολης, αν και δεν στερείται κάποιας δόσης ”μελό” και μιας αναπτερωτικής ψευδαίσθησης φυλετικής συνέχειας, ακούγεται θαυμάσια. Η ιδέα να απολαύσει κανείς την αυγουστιάτικη πανσέληνο στον αρχαίο βράχο της Ακρόπολης με άλλους 3.500... ομοϊδεάτες όμως, πόρρω απέχει από το σκηνικό της ρομαντικής περισυλλογής και του ημιμοναχικού ρεμβασμού που οι επισκέπτες του ιερού βράχου την Τετάρτη το βράδυ πιθανότατα οραματίστηκαν. Όρθιοι, χωρίς φαγητό, ποτό ή τσιγάρο, απειράριθμοι αθηναίοι συνωθήθηκαν για μια θέση... κάτω από τη σελήνη. Και τι κέρδισαν; Κάτι καθόλου αμελητέο: την διάψευση αυτών που τόσα χρόνια πιπιλάνε το κλισέ του ”τι ωραία που είναι η Αθήνα τον Αύγουστο”, ”είναι άδεια”, ”ανθρώπινη πόλη” και λοιπές παρηγοριές στον άρρωστο.