Εκθεση σπουδαστών Βακαλό: Μόνο για... ”σκληρούς”

Εντός της σχολής Βακαλό δεν επρόκειτο να βρεθώ ποτέ λόγω της παντελούς έλλειψης οποιασδήποτε κλίσης σε όλα αυτά τα ωραία και ευγενή (σχέδιο ελεύθερο, σχέδιο αφηρημένο, σχέδιο αρχιτεκτονικό και τόσα άλλα). Ευτυχής που ένας φίλος μου απέδειξε ότι έχει κλίση, βρέθηκα χθες βράδυ στη Βακαλό, στα εγκαίνια της έκθεσης των σπουδαστών. Θα έβλεπα τα έργα του νεαρού φίλου μου (ολοκλήρωσε με έπαινο την πρώτη χρονιά) και θα χάζευα και τα έργα των πιο προχωρημένων. Εφτασα κατά τις 9 στο κτίριο της σχολής, κάπου στην πλάτη του γηπέδου του Παναθηναϊκου. Και μπαίνω. Και αρχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά (δεν παίζει το ασανσέρ σε τέτοιες κυριλέ φάσεις). Κάθε όροφος και έτος σπουδών, κάθε σκαλί και δοκιμασία. Δε χρειάστηκε να φτάσω στην κορυφή του κτιρίου για να διαπιστώσω αυτό που ως εφιάλτης μου καρφώθηκε εξαρχής στο νου: Δεν υπήρχαν κλιματιστικά μηχανήματα. ΄Η μάλλον, η αλήθεια είναι ακόμα χειρότερη: Υπήρχαν κλιματιστικά μηχανήματα, σε παύση εργασιών όμως. Οι καλοί ιδιοκτήτες της ΣΒ είχαν σχεδιάσει ακόμα καλύτερη φάρσα για μας τους επισκέπτες: κλειστά κλιματιστικά και ταυτόχρονα κλειστά παράθυρα. Μόνο έτσι θα δείχναμε την αξία μας. Και την κράση μας... Δε χρειάστηκαν περισσότερα από 10 λεπτά για να διαπιστώσω δυσφορία (παθολογική, όχι τρόπος του λέγειν), λιποθυμικές τάσεις και ιδρωμένα πρόσωπα στους γύρω μου. Το –κακόγουστο – αστείο; Στον έκτο όροφο της σχολής που στεγάζεται το γραφείο του διευθυντή, η ατμόσφαιρα ήταν θεϊκή. Στο φουλ τα κλιματιστικά, χαρά Θεού. Ιδιωτική σχολή η Βακαλό, έτσι; Ιδιωτικές πρωτοβουλίες τέτοιες κινήσεις; Ελεος. Θέμα συζήτησης όλων έγινε τελικά η αποπνικτική ατμόσφαιρα αντί τα έργα των παιδιών. Να πάτε στην έκθεση, όσο άσχετοι και να είστε θα δείτε όμορφα πράγματα. Ομως να πάτε προς το τέλος του καλοκαιριού. Ετσι κι αλλιώς η έκθεση δεν τελειώνει πριν τις 20 Σεπτεμβρίου.