Νάυλον ντέφια και κοσμικά... σαφρίδια

Σας έχει τύχει να πάτε σε κάποιον από αυτούς τους φοβερούς ”γάμους αλά ελληνικά” που θειάδες φορώντας κοντομάνικα με βάτες χορεύουν αλαλάζοντας το θρυλικό νησιώτικο ”μου’ φερε θεομηνία η δικιά σου η γνωριμία...”; Εμένα ναι και σε γενικές γραμμές είναι ένα θέαμα που δεν θέλω με τίποτα να αποβάλω από τη μνήμη μου. Φανταστείτε λοιπόν την ικανοποίησή του Ιοβόλου όταν στο κοσμικό Sea Satin της Μυκόνου περί τη 1 μετά τα μεσάνυχτα αντίκρυσε αυτό περίπου το θέαμα. Και εντάξει, οι αμφιέσεις ήταν πιο ”σικ”, αφού και οι φέροντες αυτές δεν ήταν όποιοι- όποιοι (ονόματα δεν λέμε- οικογένειες δεν θίγουμε). Η ηχητική όμως υπόκρουση και το κέφι των παρευρισκομένων παρέπεμπαν κατευθείαν στις χαρές και τα πανυγήρια των περί τους νεόνυμφους. Η ένταση της μουσικής εξασφάλιζε ότι κανείς δεν θα έμενε εκτός γλεντιού- εκτός αν ήταν τυχερός και είχε προλάβει να τελειώσει το φαγητό του πριν τα ντεσιμπέλ του αυτοσερβιριστούν ως επιδόρπιο. Η ”επιστροφή στις ρίζες” ήταν κυριολεκτικά παλλαϊκή- ούτε η ίδια η παρουσία του γκουρού Πέτρου Κωστόπουλου στα πλατό (sic) δεν στάθηκε ικανή να ”συνετίσει” αισθητικά τα διασκεδάζοντα πλήθη. Κατοπιν αυτών ο Ιοβόλος μπήκε στον πειρασμό να αναρωτηθεί μήπως πρέπει να αλλάξει την άποψή του για το καλόγουστο και το κακόγουστο. ”Η γνώμη των πολλών είναι υπερτιμημένη”, έλεγε ο Γουσταύος Λε Μπον. Μα καλά, υπήρχε Sea Satin τότε;