Ανέβα στο ριζότο μου, κούκλα μου γλυκειά..!

Λέγαμε τις προάλλες για τα κακώς κείμενα του Lifestyle. Ο Ιοβόλος ως γνήσιος καλοπερασάκιας, επιθυμεί να γκρινιάξει λίγο για το φαινόμενο των bar restaurants. Μετά τις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 που η συνηθέστερη διασκέδαση του μέσου Έλληνα ήταν η ταβέρνα, υποδεχτήκαμε στις αρχές του ’80 τα πρώτα bars. Η εξέλιξη φάνηκε λογική και οι περισσότεροι την καλοδέχτηκαν ως ευχάριστη αλλαγή σκηνικού. Εδώ και 10- 15 χρόνια η συνηθέστερη διασκέδαση του Έλληνα είναι τα ”bar restaurants” (ναι, ναι πρόκειται για αυτή την ιστορία που για να είναι το μαγαζί γεμάτο για πέντε ώρες παραπάνω, δίπλα σε αυτόν που πίνει σφηνάκια στο μπαρ υπάρχουν τα τραπέζια των πεινασμένων ”καρεκλάδων”). Με μόνη την παρηγοριά του… trendy αυτός που τρώει έχει τη ”χαρά” να γίνεται θέαμα στα μάτια των διασκεδαζόντων, ενώ δίπλα στη μπριζόλα του λικνίζεται ένα ζεύγος καπούλια, η παντελώς ακατάλληλη μουσική σκεπάζει ό,τι θέλει να πει και τα χαμηλωμένα φώτα (για ατμόσφαιρα, ντε) μειώνουν την ορατότητα του τι τρώει και αυξάνουν έτσι τη… γαστρονομική έκπληξη. ΔΕΝ με νοιάζει να μην πρέπει ”να αλλάξω χώρο” και να ”μην ψάχνω για parking”. Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Το παίξαμε το παιχνιδάκι με τους πολυχώρους και τα συναφή. Θέλετε να πάμε λίγο πίσω (ή λίγο μπροστά;), να πηγαίνουμε να τρώμε και μετά να πηγαίνουμε κάπου να πίνουμε το ποτό μας; Αν για τους επιχειρηματίες όλες οι υπηρεσίες διασκέδασης μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι (τσέπη), για τους πελάτες δεν είναι το ίδιο... Υ.Γ. Τα λέω και στα παιδιά από τη στήλη της Τέρψης και μονότονα μου απαντούν πως ”δεν γίνεται να έχουμε όλοι την ίδια άποψη”. Σωστόν, αλλά συγγνώμη παιδιά, μπούχτισα!