Είναι μερικές φορές που ο γονιός (και όχι μόνο αυτός) έρχεται σε δίλημμα. Σου λέει ”σε 10, 20, 30, 40 χρόνια θα κλείσω τα μάτια μου και τι θα κάνει αυτό το παιδί; Τι θα έχει;”
Είναι ίσως η εποχή που αρχίζει να σκέφτεται ένα στεγαστικό δάνειο ή ίσως να πουλήσει ένα οικοπεδάκι που έχει για πάρει στο βλαστό του ”ένα κεραμίδι”.
Ο προλετάριος αυτός του κληρονομικού δικαίου θα βρει ίσως ενδιαφέρον ότι όσο κοστίζει η μελλοντική στέγη του απογόνου του κοστίζει και το φόρεμα της εκπροσώπου μας (με δόξα και τιμή) στη Eurovision.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, η δημιουργία του κ. Γκωτιέ φέρεται τιμώμενη στα 170.000 ευρώ! Πού να μείνουν στην Αννούλα λεφτά για web site μετά;
Πέρα από το αν θεωρούμε το θεσμό της Eurovision χρήσιμο, διασκεδαστικό ή ό,τι άλλο, σε περιπτώσεις τέτοιων τιμολογίων τίθεται θέμα αισθητικής. Τι είναι αυτό που παίρνουμε έναντι 170.000 ευρώ;
Την διεθνή αναγνώριση για το καλό μας γούστο ως χώρα; Για τη γαλαντομία μας ίσως;
Ας είναι. Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί οι ”γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι” και μας βγάζουν από τη μιζέρια μας.