Ή στραβός είν’ ο... Ψυρρής ή στραβά αρμενίζουμε

Θυμάται μήπως κανείς πως η Ελλάδα ”έχασε” τους αμερικανούς τουρίστες που την κατέκλυζαν στη δεκαετία του ’70; Ήταν τότε που οι οικοδόμοι προσλαμβάνονταν για γκαρσόνια: Σταμάταγαν 70- 80 πόντους μακριά από το τραπέζι, και πετούσαν (στην κυριολεξία) το πιάτο που έκανε μικρά γκελ μπροστά σου και αν ήσουν τυχερός σταματούσε εντός της ακτίνας βολής σου. Τότε ήταν επίσης που τα εστιατόρια σε Ρόδο, Κέρκυρα και λοιπούς highκλασσάτους προορισμούς χρέωναν ένα σκασμό λεφτά για ”σκουπίδια”. Αναρωτιέται κανείς αν η αυτοκαταστροφική αυτή μοίρα είναι κοινή για όλα τα μέρη εν Ελλάδι που γνωρίζουν απότομη ή λιγότερο απότομη άνθιση. Ετσι συνέβη και με τα φαγάδικα στου Ψυρρή. Στην αρχή μας άρεσε που ένα υποβαθμισμένο- ημιβιομηχανικό μέρος της πόλης φιλοξένησε ένα- δύο μαγαζάκια που μας κλείναν το μάτι, βγήκε λίγο το λούμπεν από μέσα μας, έδεσε το γλυκό. Τα τελευταία χρόνια οι μαγαζάτορες στου Ψυρρή διαμαρτύρονται πως η περιοχή ”πέφτει”. Δικαίως, πιστεύουμε εμείς αφού ο λόγος ποιότητας- τιμής είναι διαρκώς πτωτικός και οι περισσότεροι επιχειρηματίες είχαν από το ’90 την εντύπωση πως αρμέγουν (χρυσές) αγελάδες ρευστού. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο Ιοβόλος μετά από βόλτα στο Μοναστηράκι σταμάτησε να τσιμπήσει κάτι στον ”Οινέα” της οδού Αισώπου και άθελά του θυμήθηκε όλα το παραπάνω (χωρίς να αποφύγει μια δόση υπερβολής). Οι μερίδες ήταν μικρές και άνοστες. Η σαλάτα ήσουν βέβαιος πως ήταν... ατομική, η σως μάνγκο ανεκδιήγητη, ενώ το κοτόπουλο θύμιζε σόλα. Το μόνο συμπαθητικό ήταν το κρασί. Όταν ήρθε ο λογαριασμός ήμασταν σίγουροι πως κάτι από αυτά που μας σέρβιραν είχε μέσα μαργαριτάρια που τα φάγαμε χωρίς να το καταλάβουμε! Γιατί παιδιά;;; Τι πουλάτε και το χρεώνετε καμιά 40αριά ευρώ το κεφάλι; Και μετά από δύο χρόνια θα απορούμε γιατί μαράθηκε ο Ψυρρής... Υ.Γ. Κρίμα για τον Οινέα που δεν ακολούθησε το παράδειγμα του... ομόσταυλού της ”Καλημέρα” στη Σίφνο- μαγαζί που χαίρεσαι να πηγαίνεις.