Όχι άλλο βιαστή- ας πούμε για την απουσία του κοινωνικού κράτους

Ο τρόπος που οι ειδήσεις γενικά και ειδικά εκείνες του αστυνομικού ρεπορτάζ γίνονται δεκτές από την κοινωνία, δίνουν το μέτρο του πως θα πρέπει αυτή η κοινωνία να αντιμετωπίσει μια επανάληψή τους, αν θα πρέπει να τις επιβραβεύσει δηλαδή ή να τις αποκηρύξει και να τις καταδικάσει.

Σκοπός και στις δύο περιπτώσεις- για καλό ή για κακό- πρέπει να είναι η διαπραγμάτευση με την ρίζα του θέματος και όχι με τις εκφάνσεις του- όσο γλαφυρές και δημοφιλείς και αν είναι αυτές.    

Έτσι, αν έπρεπε να ασχοληθεί κάποιος με την προσωπικότητα του 53χρονου βιαστή και μαστροπού, αν καλούνταν να τον χαρακτηρίσει με κάποιο τρόπο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα κατέληγε να τον πει «τέρας», «υπάνθρωπο» και διάφορα άλλα τέτοια που αντιστοιχούν στις φρικιαστικές του πράξεις.

Γιατί να το κάνει όμως; Τι χρησιμότητα έχει να βουτάμε και να ξαναβουτάμε σε λεπτομέρειες για το «τι έλεγε στο κοριτσάκι ο αχρείος», «πώς κανόνιζε τα ραντεβού της ντροπής», «τι του έλεγε η γυναίκα του» και λοιπά ηδονοβλεπτικά. Το θηρίο είναι πάντα θεαματικό και είναι εύκολο να γίνει θέαμα. Αν όμως θέλουμε να εκλείψουν αυτά τα εγκλήματα, η απόλαυση του να βλέπουμε τους απάνθρωπους να έχουν απάνθρωπες τύχες, δεν είναι λύση.

Το πραγματικό έγκλημα είναι η έλλειψη κοινωνικού κράτος και πρόνοιας που αφήνει μια οικογένεια- με οκτώ παιδιά να φτάνει σε αυτό το σημείο εξαθλίωσης ώστε να βάζει/αφήνει ένα δωδεκάχρονο παιδί να δουλεύει. Στην «ευρωπαϊκή» Ελλάδα του 2022.

Τι είναι αυτό που έκανε αυτό το παιδί θύμα; Η αδυναμία της οικογένειάς του να διαβιώσει και το γεγονός ότι οι γονείς δεν είχαν κοινωνική βοήθεια για την παρακολούθηση των παιδιών. Το γεγονός ότι ζούμε σε μια χώρα στην οποία ακόμη και αν είσαι σε τέτοια κατάσταση (κάτω από το όριο της φτώχειας, με οκτώ παιδιά και έναν γονιό τοξικοεξαρτημένο), πρέπει να πείσεις ότι έχεις ανάγκη από τη συνδρομή της πολιτείας.  

Η αναζήτηση ευθυνών στην ίδια την οικογένεια θα γίνει πολύ δημοφιλείς τις επόμενες ημέρες. Η συμμετοχή άλλωστε των γονιών του κοριτσιού στο έγκλημα θα απογείωνε τη θηριωδία και θα έφερνε ρίγη ανατριχίλας στο φιλοθεάμων κοινό. Άρα θα το δούμε σερβιρισμένο κάπως σαν πιθανότητα, αν- ο μη γένοιτο- εξακολουθούν να μην προκύπτουν ανάλογα στοιχεία. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα μασκάρευε κάπως τις ευθύνες του κράτους, αφού «τι σημασία έχει η βοήθεια αν ο άλλος είναι τέρας;».

Οπότε, φάε κόσμε ρεπορτάζ φρίκης και μην αναρωτιέσαι το πως και το γιατί.