Οι δυτικές αξίες φωσφορίζουν στο σκοτάδι ή μπα;

Όσοι έχουν δουλέψει σε δημοσιογραφικά μαγαζιά, τα οποία είναι πολύ σύνηθες να κλείνουν και να αφήνουν τον κόσμο απλήρωτο και στον δρόμο, έχουν αναγκαστικά εκπαιδευτεί στο να αναγνωρίζουν τα σημάδια της επικείμενης καταστροφής. Ένα από αυτά είναι οι περικοπές στα τηλέφωνα, ένα πολύ βασικό εργαλείο δουλειάς για την δημοσιογραφική δουλειά. «Για κινητά να παίρνετε το κέντρο να σας συνδέει», ήταν η φράση, όταν βέβαια η κλήση σε κινητά ήταν σημαντικό έξοδο.

Προφανώς και τα έξοδα των τηλεφωνικών κλήσεων θα ήταν δυσβάσταχτα για μια οικογένεια, αλλά για μια εταιρία που σκοπεύει στην κερδοφορία, περιμένει κανείς να αντιμετωπίζει τόσο βασικά θέματα εύκολα.  

Οι πρόσφατες δηλώσεις ευρωπαίων αξιωματούχων για την υποχρεωτική μείωση κατανάλωσης ενέργειας κατά τρεις- τέσσερις ώρες ανά ημέρα μου θύμισαν ακριβώς αυτή την ύστατη προσπάθεια των χρεωκοπούντων ΜΜΕ να επιμηκύνουν τον χρόνο ζωής τους. Είναι η ιδέα μου ή κάθε τόσο κάποια από τα κεκτημένα του Δυτικού Κόσμου αμφισβητούνται και παύουν να είναι αυτονόητα;

Όχι, η επιβίωση της κοινής Ευρώπης δεν φαίνεται προς το παρόν να κινδυνεύει από την ίδια την ενεργοπενία. Όμως η ηλεκτροδότηση, η θέρμανση και η αυτονομία κίνησης είναι τόσο δομικά στην ζωή των εύπορων ευρωπαϊκών χωρών ώστε η στέρησή τους δεν μπορεί παρά να πληγώσει το μοντέλο ζωής όλων μας. Γιατί- ας μην κρυβόμαστε- πέρα και πάνω από τις ηθικές ρητορείες, η ευμάρεια είναι η κυρίαρχη ενοποιητική ουσία της ετερόκλητης Δύσης.

Οι ηθικές αξίες και τα δημοκρατικά προτάγματα πάνε μια χαρά περίπατο όταν παραστεί…  συμφέρον, όπως είδαμε στην οκταετή κρίση της Ελλάδας, στην διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος όπου ως λύση προτάσσουμε το «μην τους αφήσεις να έρθουν εδώ, καλέ!», την ανοχή σε ακροδεξιές κυβερνήσεις τύπου Ουγγαρίας, στις μπίζνες με τον Πούτιν και τον Ερντογάν, τις πωλήσεις όπλων, την αποψίλωση του κοινωνικού κράτους και πολλών, πάμπολλων ακόμη περιπτώσεων.

Όπως όμως τα κέρδη από αποικιοκρατικού τύπου συμβάσεις και ανισομερείς συμφωνίες είναι για τις εταιρίες και τις δυτικές κυβερνήσεις ισχυρό κίνητρο συνοχής, έτσι λειτουργεί το επίπεδο διαβίωσης και η πρόσβαση σε αγαθά για τους πληθυσμούς των χωρών αυτών. Όταν (και αν) αυτά πάψουν να θεωρούνται δεδομένα ας αναμένουμε να δούμε το δυτικό ή το ευρωπαϊκό ιδεώδες να τσακίζεται στον τοίχο των εθνικών συμφερόντων που πάνω του θα γράφει «Ο καθείς για πάρτη του»