Η λαϊκίστικη γοητεία του "γ@μιέσαι Μητσοτάκη"

Η εμφάνιση του Τσολιά της Ελληνοφρένειας στο φεστιβάλ της Νεολαίας του Σύριζα συνοδεύτηκε από την προβολή ενός video όπου ο Βλαντιμίρ Πούτιν φαινόταν υποτίθεται να λέει στα ρώσικα το γνωστό σύνθημα που καλεί τον πρωθυπουργό να συνουσιαστεί.   

Οι διαμαρτυρίες στελεχών της Νέας Δημοκρατίας για επίσημη «υιοθέτηση» της ρητορικής αυτής από την Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι ανυπόστατες. Η ευθύνη για την επιλογή του υλικού που πρόβαλε ο σατιρικός καλλιτέχνης βαρύνει εκείνον, όπως άλλωστε δήλωσε με αξιοπρέπεια και ο ίδιος. Το αστείο του μπορεί να πέρασε στο κοινό, μπορεί και όχι, αλλά καμία από τις περιπτώσεις αυτές δεν στοιχειοθετεί ευθύνη του Σύριζα.    

Τότε γιατί δεν έβγαλε μια ανακοίνωση ο σύριζα όπου να το καταδικάζει και να παίρνει αποστάσεις από το συμβάν, ρωτούν προβοκατόρικα οι εκ δεξιών. Εδώ όμως το πράγμα δεν είναι πια «να κάνουμε το ηθικό», αλλά μπαίνει σε χωράφι πολιτικής επικοινωνίας.

Ας ξεκαθαρίσω κάτι:  Παιδαριώδες, λαϊκίστικο και βαθιά απολίτικο, το «γ@μιέσαι Μητσοτάκη» αποτελεί στην πραγματικότητα εμπόδιο στην πτώση της Κυβέρνησης- μια βοήθεια που δεν θα έπρεπε να θέλει κανείς από όσους εύχονται την κυβερνητική αλλαγή. Έχει γίνει όμως λαϊκό σύνθημα και ως τέτοιο δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει την λειτουργία του- τον τρόπο δηλαδή με τον οποίο εκβάλει στην κοινή γνώμη και την επηρεάζει.

Για την ακρίβεια δεν έχει κανείς (λέγε με Σύριζα) την δημοσκοπική πολυτέλεια να το αγνοήσει. Υπάρχει ένα αυθόρμητο αντιπολιτευτικό τρεντ και η αντιπολίτευση θα του κλείσει την πόρτα; Κάτι τέτοιο θα έδειχνε απροθυμία νίκης στις επικείμενες εκλογές. Άρα τι κάνει; Αποφεύγει να πάρει θέση, άντε το πολύ πολύ, αν χρειαστεί να πει σαν τον Ράλλη και «δεν θέλω “ου”», αλλά κάτω από τα μουστάκια της θα γελάει πανευτυχής.

Ο λαϊκισμός, είτε έχει την μορφή του σοσιαλμιντιακού τρεντ, είτε αφορά προσωπικές επιθέσεις, είτε επικλήσεις εκείνων που το πόπολο δεν χορταίνει να ακούει (εθνικομακεδονομαχικές σάλτσες και τα τοιαύτα) είναι αναπόσπαστο συστατικό της συνταγής για την εξουσία.

Το ευκταίον είναι να προσπαθούμε ως κοινωνία να τον αραιώνουμε με πολιτική- με ουσιαστική πολιτική