Υπάρχει η "ασφαλής δημοκρατία";

Το γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει να υπερασπίζεται τον εαυτό του και τις πρακτικές της κυβέρνησής του έναντι της βροχής των υποκλοπών δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς- είναι απλό πολιτικό ένστικτο: όταν σου πετάνε ντομάτες, κρύβεσαι.

Στην προσπάθειά του αυτή, λέει κάθε είδους παραλογισμό που επι της ουσίας μεταφράζεται σε «σιγά μην παραιτηθούμε για υποκλοπές στην Ελλάδα», όπως θα έλεγε, ας πούμε, για μια καλοκαιρινή καταιγίδα ένας επικεφαλής μιας χώρας των τροπικών.

Το να θεωρούνται οι παραβάσεις του Συντάγματος και οι γενικότερες παρατυπίες «μέρος του τοπίου» καθυστερεί τον τόπο και τον καταδικάζει στην υπανάπτυξη. Εν ολίγοις, το θέμα είναι μεγαλύτερο από το ποιος θα νικήσει στις εκλογές, ποιος θα είναι κυβέρνηση και τι ποσοστά θα έχει το τρίτο κόμμα. Ο λόγος που ο ξένος τύπος αλλά και διεθνή θεσμικά όργανα ψέγουν την ελληνική Κυβέρνηση για το θέμα των παρακολουθήσεων πολιτικών προσώπων και δημοσιογράφων είναι ότι θεωρείται ανεπίτρεπτο στις δυτικές δημοκρατίες να μην κρατούν (τουλάχιστον) τα προσχήματα.

Από μια άποψη όλη αυτή η ιστορία αποτελεί πρόοδο για την χώρα. Στις προηγούμενες πειρπτώσεις παρακολουθήσεων κατά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 (Τόμπρας, Μαυρίκης) ουδείς ανάμενε σοβαρά να υπάρξουν κυβερνητικές παραιτήσεις στην Ελλάδα. Σήμερα το κλίμα είναι διαφορετικό. Ο βαθμός της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει αυξηθεί μετά το Ευρώ και τις προσπάθειες πολιτικής σύγκλισης και η συμπεριφορά τύπου μπανανίας εκθέτει όλη την δομή.

Αναφέρομαι σε προσχήματα γιατί ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών είναι συλλήβδην προβληματικός σε αυτό που θέλουμε να λέγεται δημοκρατία. Το επιβεβαίωσαν και οι δηλώσεις του νέου επικεφαλής της ΕΥΠ, ο οποίος είπε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι Έλληνες είναι νόμιμο να παρακολουθηθούν. Σε ποιον λογοδοτούν αυτές οι υπηρεσίες αν όχι στους εκλεγμένους κυβερνήτες; Αυτοί οι τελευταίοι δεν αποφασίζουν ποιος και γιατί παρακολουθείται;

Έτσι- και εδώ φαίνεται το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί την δημοκρατία το «κράτος ασφαλείας»- είτε κάθε Κυβέρνηση που εκλέγεται αποκτά δικαίωμα παρακολούθησης διαφόρων ανθρώπων για τους οποίους δεν μαθαίνουμε ποτέ τίποτα, είτε κάποιες υπηρεσίες έχουν το ελεύθερο να παραβιάζουν τα δικαιώματα των πολιτών χωρίς να λογοδοτούν. 

Ας το θυμηθούμε όταν προκηρυχθούν εκλογές και ας ζητήσουμε, ειδικά απο τα κόμματα εξουσίας, να θέσουν τις προτάσεις τους για ένα πραγματικά δημοκρατικό πλαίσιο λειτουργίας των υπηρεσιών ασφαλείας υπόψη των ψηφοφόρων.