Το τέλος της δικαστικής διαμάχης του χολυγουντιανού ηθοποιού Τζόνι Ντεπ με την πρώην σύντροφό του, Άμπερ Χερντ, είναι το πιο πρόσφατο κεφάλαιο στο βιβλίο με τις επιφανείς υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας. Όχι γιατί ο Τζόνι Ντεπ βρέθηκε ένοχος, αλλά γιατί βρέθηκε αθώος.
Δεν είναι λίγοι όσοι ισχυρίζονται ότι είναι ένα επικίνδυνο κεφάλαιο για την υπόθεση της εξάλειψης της ενδοοικογενειακής βίας κατά των γυναικών. Η δικαίωση Ντεπ, λένε, θα ενθαρρύνει τους απανταχού κακοποιητές οι οποίοι θα θεωρήσουν ότι το τι είναι και τι δεν είναι οικογενειακή βία είναι σχετικό και ότι η πλευρά των γυναικών δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα κερδίσει μια παρόμοια δίκη.
Παράλληλα, η καταδίκη της Χερντ στην πληρωμή αποζημίωσης στον συκοφαντηθέντα Ντεπ πιστεύεται ότι θα αποτρέψει αρκετές γυναίκες από το να προχωρήσουν σε καταγγελία φοβούμενες ότι μπορεί τελικά να βγουν ζημιωμένες, έχοντας παράλληλα εκτεθεί από τις διαδικασίες μιας δίκης,
Μολονότι όμως αυτό φαίνεται να αποτελεί έναν εύλογο κίνδυνο, μακροπρόθεσμα, η σωστή ανάμιξη της δικαιοσύνης στις υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας θα ωφελήσει τον ευρύτερο σκοπό. Γιατί σκοπός- τουλάχιστον ημών των περισσοτέρων- δεν είναι να τιμωρηθούν όλοι οι άνδρες επί γης, αλλά να μην κινδυνεύει κανένα μέλος της οικογένειας από βίαιες συμπεριφορές.
Υπάρχει μία παράμετρος ωστόσο που δικαιολογημένα παράγει σκεπτικισμό στις περιπτώσεις γυναικείας ήττας σε τέτοιου είδους υποθέσεις και μάλιστα πολύκροτες: Τα δύο φύλα δεν ξεκινούν από το ίδιο σημείο. Ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες, ένας άνδρας και μια γυναίκα δεν έχουν τις ίδιες πιθανότητες να πέσουν θύματα βίας. Με τη λογική αυτή, η απόσταση που κυρίως πρέπει να διανυθεί είναι στην κατεύθυνση της γυναικείας προστασίας.
Δεν θα έπρεπε όμως αυτή η διαδικασία να στιγματιστεί από αδικίες. Όσο καλύτερα γίνει, τόσο καλύτερα θα ενσωματωθεί στην κοινωνία η μεταβολή και τόσο πληρέστερα θα αράξει τα αποτελέσματά της.