Στης Δύσης την ποδιά σφάζονται οι αθώοι

Ο κόσμος της επικαιρότητας από μόνος του έχει περιορισμένη σημασία. Τα πάντα συμβαίνουν και τα πάντα περνούν.  Από καιρού εις καιρόν όμως όλο και κάποιο γεγονός γίνεται αφορμή να σκεφτούμε λιγάκι για το πως είναι φτιαγμένη η πραγματικότητα στην οποία ανήκουμε και ποια σχέση έχουν τα πολιτικά συστήματα με την ουσία της ανθρώπινης ζωής, Τα γεγονότα αυτά δεν είναι ίδια για τον καθένα: Για άλλους μπορεί να είναι η Πισπιρίγκου, για άλλους οι ανατιμήσεις, για άλλους μια ακόμη δυτική παρέμβαση σε κάποια φτωχή χώρα.

Η είδηση για το νέο λουτρό άιματος σε σχολειο των ΗΠΑ έρχεται να προστεθεί σε ένα μακρύ κατάλογο τυφλών δολοφονικών επιθέσεων σε χώρες της Δύσης. Πρόκειται για χώρες με ανεπτγμένο κοινωνικό κράτος, το οποίο όμως αδυνατεί να απαλύνει ή να θεραπεύσει τις ανισότητες στο εσωτερικό του, οι οποίες οδηγούν ανθρώπους εκτός ορίων.

Μπορεί να μπει όλη η «δύση» στο ίδιο πολιτισμικό τσουβάλι; Ασφαλώς και όχι, όπως δεν μπορεί καν να μπει ολόκληρη η Αμερική. Οι διαφορές στο επίπεδο του πολιτισμού είναι τεράστιες ακόμη και εντός των δυτικών χωρών.

Όμως υπάρχει ένα επίπεδο, το οποίο μας επιτρέπει να μιλήσουμε για τις χώρες αυτές σαν να είναι κάτι ενιαίο. Πρόκειται για τις πολιτικοοικονομικές επιλογές της δύσης οι οποίες θα μπορούσαν- ελαφρώς κυνικά- να συνοψιστούν στο «κυνήγι του κέρδους».

Γράφει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο πανεπιστημιακός καθηγητής κοινωνιολογίας, Θανάσης Αλεξίου:  

Το προχθεσινό μακελειό σε σχολείο του Τέξας με 19 νεκρά παιδιά και δύο δασκάλες, συνέχεια του άλλου, πριν 10 ημέρες στο Μπάφαλο στις Στις Υόρκης, όπου νεαρός ρατσιστής σκότωσε 10 ανθρώπους, κυρίως Αφροαμερικανούς, δείχνει κάτι απλό. Δε μπορείς να εξάγεις βία, να είσαι πρώτη χώρα στην εξαγωγή όπλων, να κάνεις πολέμους στο εξωτερικό, να σκοτώνεις παιδιά και αμάχους από «παλαιόθεν» (Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, Σομαλία κ.ά.), να στις τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής ανισότητας (Gini) μεταξύ των καπιταλιστικών μητροπόλεων (ΗΠΑ: 0,41, ΕΕ: 0,35), χωρίς να υπάρχει συσσωρευμένη βία στο εσωτερικό στις κοινωνίας σου. Χωρίς τη βία στο εσωτερικό (δομική βία), χωρίς φυλετική βία και καταστολή, χωρίς λόμπι να μοιράζει όπλα σε μικρούς και μεγάλους, χωρίς οι άντρες, οι έφηβοι και τα αγόρια να «παίζουν πόλεμο» στα σχολεία και στις γειτονιές,  δύσκολα μπορεί να νομιμοποιηθεί η βία και ο πόλεμος στο εξωτερικό, η ιμπεριαλιστική βία.

Η νοοτροπία του σερίφη και του «σερίφη των εθνών» αναγκαστικά διαχέεται και στο εσωτερικό των χωρών που λειτουργούν έτσι, Η «αξία των όπλων» αλλάζει εύκολα κλίμακα και από παράγοντας των διακρατικών σχέσεων γίνεται φονική καθημερινότητα παιδιών και ενηλίκων.

Τουλάχιστον όσον αφορά τα αγόρια και τους άνδρες βεβαίως, Γιατί πώς μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι σχεδόν ποτέ οι μαζικές δολοφονικές αυτές επιθέσεις δεν έχουν δράστες γυναίκες; Οι τοξικές αρρενωπότητες που παίρνουν διάφορες μορφές οπλίζουν το χέρι των δραστών. Η «αποτυχία» του αρσενικού πέφτει βαριά στις πατριαρχικές κοινωνίες και η πίεση οδηγεί σε πράξεις τραγικές που μοιάζουν με διέξοδο.

Κάπου εκεί το πολιτικό και το πολιτισμικό συναντιούνται για να φτιάξουν- πίσω από τις κουρτίνες των δυτικών αξιών, του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας- ένα εκρηκτικό μίγμα απελπισμένων πολιτών, εξαθλιωμένων μαζών και απόντος κοινωνικού κράτους. Και αν δεν είμαστε σίγουροι για το πως λειτουργούν τα πράγματα, το αίμα των αθώων που κυλάει κάθε τόσο μας το θυμίζει.